Filosofisch

Zo.
Keb gister in de pauze buiten gezeten met een vriend van mij.
Twas best koud.
We zaten op een betonnen bankje
Toen ging het over liefde, over "aan" en "uit".
Tis uit met zijn vriendin, aan met mijn vriend.
Waarom heb ik twijfels?
Waarom is "aan" zo van 'we kunnen nog alle kanten op'?
Waarom is "uit" zo definitief van 'afgelopen'?
We hebben erover nagedacht, maar komen er niet uit.
En wanneer heb je "verkering" en wanneer een "relatie"?
Is het als een volwassene aan je vraagt 'en? hoe gaat het met de verkering?' nog maar iets kleins? Terwijl je voor jezelf weet dat het zoo groot is?
Waar ligt de grens?
Hij praatte in dichttaal, was mooi om te horen. Zo kan hij z'n gevoelens beter uitten.
Hij praatte meer dan ik, ik dacht, stelde de vragen.
Hij zei dat hij me wil behoeden voor wat hém is overkomen.
Ik had gister een jaar en een maand, begin weer te vertrouwen te krijgen in m'n relatie (of verkering?).
Bij hem ging het net zo zei 'ie, eerst weer vertrouwen, er weer helemaal zin in hebben, er meer dan honderd procent voor gaan..
Toen maakte ze het uit.

Ik denk niet dat dat bij mij gaat gebeuren, wij houden toch van elkaar?
Ja, daar ga ik maar vanuit.
Laat mij maar luchtkastelen bouwen!
Ik hou van hem!