fragiel en vluchtig

Eeuwen geleden dat ik al weer hier geschreven heb. Ik doe dit eigenlijk ook alleen maar als ik me rot voel of iets wil delen qua muziek ofzo. Wanneer ik me goed voel heb ik hier totaal geen behoefte aan.

Maar er is in zo'n korte tijd zoveel gebeurd dat ik me af en toe soms wat verdoofd voel, dat ik niet zo goed weet wat ik voel. Ik heb de laatste weken erg veel moeite met ja hoe leg je dat uit met het opstarten van mezelf. Ik wil dan van alles doen, maar eer ik er aan begin... ben ik zo weer 2 a 3 uur verder.. Pff
Ik probeer mezelf ook steeds maar voor te houden dat er ook zoveel goede dingen gebeurd zijn en dat mijn leven echt goed is. En dat is het ook echt... Ik bedoel maar ik heb net een HBO studie afgerond waar toe ik mezelf nooit maar dan ook nooit in staat had geacht. Dit is voor mij het ultieme bewijs dat ik het wel kan en dat die klote faalangst de pot op kan. En zelfs voordat ik maar begonnen was aan mijn afstudeeropdracht had ik al een baan waarmee ik in september begin. Dus ik heb nog even een mega vakantie voordat ik aan het werkende leven ga beginnen.

Pff maar in die korte tijd nadat ik te horen heb gekregen dat ik verpleegkundige ben en nu is er al zoveel gebeurd. Mijn oma is overleden en ik heb er echt vrede mee en ik gun het er zo, maar ik mis haar tegelijkertijd zo enorm. Ze heeft maar een heel kort ziekbed gehad, letterlijk maar 3 dagen en ze heeft van iedereen op zo'n bewuste manier afscheid genomen. Tot op het laatste moment voordat ze in slaap werd gebracht was ze nog zo goed bij de pinken. Ik had ook niet verwacht dat ik het er nog zo moeilijk mee zou hebben. Ondanks dat mijn oma 95 was had ik echt een goede band met haar. Ik kon eigenlijk over alles met haar praten en ik ben er heilig van overtuigd dat ze echt heeft gewacht tot ze haar belofte was nagekomen. Mijn oma heeft namelijk altijd gezegd dat ze 95 jaar zou worden, maar we hadden de deal gesloten dat ze van mij 95 jaar mocht worden als ze er maar wel bij was als ik mijn studie afgerond had. Ik kwam op de dag van mijn diplomering nog langs in mijn mooie jurk en mijn diploma en die zondag erna gaf ze aan op te zijn. Toen ik afscheid van haar ging nemen zei ze me nog dat ze het zo fijn vind dat ze me verpleegster heeft zien worden. En wat ik het allerliefst vond dat toen we echt met zn tweetjes waren, dat ze zei dat ik haar allerliefste kleinkind was en dat ze dat altijd heeft gezegd. Dat deed en doet nog zoveel met me, ik ben dan ook zo jaloers op al mijn neven en nichten die mijn oma langer hebben mogen kennen, ik ben namelijk het jongste kleinkind en al mijn neven en nichten zijn stukken ouder omdat mijn vader echt een nakomelingetje was. Ik zal niet zeggen dat ik wou dat mijn oma nog langer had geleefd, maar wel dat ik wou dat ik eerder geboren was. Ik heb ook tegen mijn oma gezegd dat ik heel van dr houd, dat ik dr onzettend ga missen, dat ik blij ben dat ze haar belofte heeft gehouden (en vooral heeft kunnen houden in goede gezondheid), maar dat ze maar snel lekker moest gaan slapen zodat ze eerder bij opa was. Ik baal er eigenlijk ontzettend van dat dit pas de eerste keer was dat ik durfde te zeggen dat ik van mijn oma hield, maar toen zei ze ook: "Ik weet dat je groot van me houdt kind"

Ik besef hoe bijzonder en kostbaar het is dat ik nog zo bewust afscheid heb mogen nemen van me oma en echt ik gun haar die rust, maar het doet evengoed toch zo'n pijn dat ik haar niet meer even kan aanraken, niet meer naar haar adviezen en haar verhalen kan luisteren, niet meer kan lachen om haar recht voor de raap uitspraken en eigenschappen die ik stiekem ook heb. Wat ik wel heel fijn vind is dat ik mijn oma samen met mijn oudste tante (haar oudste dochter), die ook verpleegkundige is geweest, mijn oma heb afgelegd en ze lag er ook zo mooi bij. Het leek net of ze sliep en ik heb op deze manier ook de belofte aan mijn oma kunnen inlossen. Ik heb haar ooit beloofd dat als zij zich niet meer zou kunnen wassen dat ik haar dan zou helpen.
Ergens ben ik wel blij dat ze er niet meer is, want precies twee weken na mijn oma is haar eigen zuster ook overleden. Ik weet hoeveel pijn haar dat zou hebben gedaan. En om er nog een schep boven op te doen, heeft mijn oom te horen gekregen dat hij een zeer agressieve vorm heeft van longkanker, dat dit uitgezaaid is en dat dit niet te genezen is... Ik ben blij dat dat ze dit niet meemaakt. Want ze heeft al twee zoons moeten wegdragen waarvan eentje nog vorig jaar...Om nu nog ook een schoonzoon weg te moeten dragen... Daarnaast heeft zijn vrouw (de dochter van mijn oma) ook nog eens Parkinson dus ik ben ook blij dat me oma niet haar eigen dochter zo hoeft te zien aftakelen. Tegelijkertijd vrees ik wel voor mijn tante, want door stress kan de ziekte flink verergeren.. Gelukkig hebben wij wel zo'n familie die elkaar steunt en helpt en zeker in deze tijden is dat meer waard dan wat dan ook. Ik snap nu ook des te meer waarom mijn oma altijd zo graag de familie bij elkaar wilde houden en zoveel mogelijk ruzies probeerde te voorkomen. En ze was ook zo ontzettend trots op haar grote familie. Ze heeft zelfs 18 achterkleinkinderen mogen meemaken, hoe ontzettend mooi is dat.

Ik was altijd al door mijn studie er van bewust hoef vluchtig en fragiel het leven eigenlijk is, maar door dit zo direct in je familie mee te maken besef ik ook meer dan eens dat alles wat je vanaf je jeugd als stabiele factor hebt beschouwd eigenlijk ook maar heel fragiel is. En dat doet ook pijn. Natuurlijk ben ik nu wel wat banger om dingen te verliezen, maar eigenlijk waardeer ik nu nog meer wat ik allemaal heb. Ik heb echt ontzettend lieve ouders en een hele lieve broer. Bijna mijn hele familie bestaat uit lieve mensen die graag een ander willen helpen. Allen op hun eigen manier.

Hier boven op had ik ook nog eens relatieproblemen. Ik ben vreemd gegaan, gelukkig niet volledig en t viel allemaal wel mee. Maar genoeg om te weten dat er iets niet goed zat en ik heb dit ook meteen eerlijk opgebiecht aan mn vriend. Uiteindelijk hebben we alles wel goed uitgesproken en aangezien mn vriend twee jaar geleden zelf ook over de schreef is gegaan begreep ie t wel. We zijn er ook achter gekomen wat niet goed zat en pakken dit eigenlijk allebei al goed op, maar het was bijna over. En dat na 6,5 jaar waarin we inmiddels al weer genoeg hebben meegemaakt. Toch heb ik nog intens spijt van mn stomme actie en ik schaam me ook heel erg. Vooral tegenover mn oma, ze was zo trots op me en dan verlaag ik me op zo'n manier. Kwets ik op zo'n manier iemand die dat echt totaal niet verdiend . Iemand die echt veel te lief is...


Nou t is een heel verhaal geworden, maar ik moest dit blijkbaar even kwijt