Lieve D.
Nog steeds, mis ik je elke dag.
Nog steeds, denk ik aan onze tijden.
Nog steeds, vraag ik me af, waarom was ik niet anders, dan waren we misschien nog samen geweest.
Nog steeds, wil ik alleen jou!
Als mensen aan me vragen is het ; goed met jou.. ? Maar niemand ziet mijn echte gezicht , mijn tranen, mijn pijn.
Alleen me kleine zusje begrijpt me, maar ze woont zo ver weg..
Ik ben het zat, ik wil dit masker afdoen,
ik wil mezelf kunnen zijn..
bij elk dingetje wat ik doe, of wat ik zeg, of hoor denk ik.. dit is echt typisch D.. En komen de tranen weer omhoog.
Het is alweer een maand geleden dat we uit elkaar zijn gegaan.. Het was jou keuze.. en die had ik maar te accepteren..
Ik dacht ; het lukt me wel, ik kom hier wel overheen..
Je beloofde me ; we blijven vrienden.
Maar als ik tegen je praat, is het net of ik tegen iemand praat waar ik ruzie mee heb.
Je doet zo kortaf, we hebben niet meer de lol die we altijd hadden..
Ik mis je echt zo erg lieve D.
Er is niemand die jou nog kan vervangen..
ik blijf op je wachten.