Fudge.

Ik kan de laatste tijd niet slapen. Er is één mug die me aan het teisteren is. Maar ik denk ook veel te veel na. Over wat ik voor mijn high tea moet maken. Waar ik tafelkleden moet gaan kopen. Hoe de tafelindeling moet zijn. Moet ik wel een tafelindeling maken? Ja, want het is wel zo vriendelijk om de vriendinnen die niemand anders kennen dichterbij mij te zetten. Toch?
En welke schoteltjes moet ik gebruiken? Moet ik nog schoteltjes gaan kopen?

En dan is het laat in de nacht, heeft de mug me al enkele keren gestoken en denk ik: waarom kan ik nou niet slapen?

Ik denk teveel na.

Ik denk teveel na over hoe ik graag een relatie zou willen hebben, om me vervolgens af te vragen waarom ik zo graag een relatie zou willen, om me daarna weer af te vragen in hoeverre media en mijn omgeving mijn denkwijze hebben beïnvloed, want ik heb heus niet zélf bedacht dat ik een relatie nodig heb. Dat komt ergens vandaan. En niet van romcoms, want ik háát romcoms.
Ik had een keer naar onderzoek gezocht naar de link tussen romantische ideaalbeelden en het kijken naar romcoms, maar daar was weinig onderzoek naar gedaan. Er was wel een correlatie tussen een geromantiseerd ideaalbeeld van een partner ennn het kijken van Indiaanse soapdrama’s. Volgens mij. Maar dat was één artikel. Uit India, dus in hoeverre kan je dat toepassen op de Westerse samenleving? Dat ene artikel. Ik had niet heel uitgebreid gezocht, trouwens. Er zijn wel genoeg theorieën erover.
Misschien is dit wel een onderwerp voor mijn scriptie; romcoms en romanticisme. Of fixed mindsets, wat partners betreft.

Mijn moeder maakt vaak grapjes over hoe ik maar een vriend moet zoeken als ik zeg dat ik op vakantie wil. Ik denk dat dat wel invloed heeft.

En dan doe ik geen enkele moeite om een partner te vinden, maar verwacht ik wel dat iemand me leuk vindt en met me om wil gaan, alsof zo’n persoon uit de fucking hemel komt vallen en spontaan verliefd op me wordt, zonder dat ik er iets voor hoef te doen.
Maar dat gebeurt niet.
En toch denk ik: waarom heb ik geen partner, wat is er mis met me?
Terwijl ik niet zoek, kieskeurig ben en, gewoon, niet zoek. En als je niets zoekt, kun je ook niets vinden. En dan ga je maar dagdromen over iemand die je niet meer spreekt want er is niemand anders om over te dagdromen. En dan denk je; wat als het allemaal anders was gelopen?

Was ik dan gelukkig geweest?

Ik heb het gevoel dat ik gelukkig ben, totdat ik me ga afvragen of ik gelukkig ben of niet. Dan voelt mijn leven opeens als ‘niet goed genoeg’, want wat doe ik, ik ga morgen fudge maken, is dat wat gelukkige mensen doen? Die doen toch een stuk meer interessantere dingen? Fudge is fudge.
Ik ben ik.
Ik ben volgens mij een saai persoon.
Maar als ik het aan iemand anders vraag, dan ben ik een vogel, dan ben ik de kleur geel, dan kom ik met interessante ideeën en wow, mijn eyeliner zit goed vandaag.
Het schijnt dat je niet de schoonheid van iets in kan zien, als het te dichtbij is. Dat heb ik altijd met het bos in de buurt. Mensen komen van best ver om er te wandelen en ik snap het niet. Het is maar een bos. Misschien heb ik dat ook met mezelf.
Ik ben maar ik.

Ik zou willen dat er echt spontaan iemand in mijn leven zou komen, maar dat is niet hoe het werkt. Ik doe in ieder geval mijn best om mijn woordgebruik genderneutraal te houden. Dat helpt vast met laten zien dat ik open sta voor, uhm, ja. Veel.

Ik snap niet dat ik eenzaam kan zijn met zoveel goede vriendinnen om me heen.
Ik snap niet waarom ik per se romantiek wil. Toen ik weer een keer niet kon slapen, kwam ik tot de conclusie dat ik behoefte heb aan gezelschap, maar dat is niet zo. Ik wil liefde, verliefdheid, romantiek. Het is alsof ik een gretig, ondankbaar sponsje ben dat steeds meer wil opzuigen. Deze vergelijking komt omdat ik al dagen niet kan slapen. Alsjeblieft. Maar dan heb ik eerst behoefte aan vriendschap, dan krijg ik dat, ik heb zelfs een leuke nieuwe vriendin gemaakt en bestaande vriendschappen versterkt. En dan wil ik alleen maar meer en meer. Alsof ik nooit tevreden kan zijn met wat ik heb. Nee, nu voel ik me alsnog eenzaam, want ik heb geen liefde in mijn leven en dat is het enige dat ik wil.
Laat die kracht van vriendschap maar zitten, of zo.

Ik ben jaloers op mensen met relaties. Mensen met dates die daadwerkelijk iets om hen lijken te geven. Stelletjes die, weet ik veel, wat dan ook doen, ademen, bestaan? Oh leuk voor ze, ze gaan samen op vakantie, cool, ik zit hier. Alleen. Fudge te maken. Ik app nog heel leuk dat ik fudge ga maken naar een aantal mensen. Jep. Nog steeds alleen.
Ik mis filmavondjes met een glaasje wijn, maar gelukkig niet de persoon met wie ik dat elke week deed, want dat zou toch wel een extra dimensie ‘sneu’ aan die gedachte toevoegen. Ik wil gewoon iemand. Wie dan ook.

Maar ik ga gewoon naar de kapper en mijn haar wat korter laten knippen en dan kijken of ik de puntjes wat blonder kan maken en wham, bam, ik ben een strong independent woman, cue Lizzo, en ik kan fucking fudge in mijn eentje maken.
Waarschijnlijk. Ik moet het nog proberen.
Ik moet eerst eens gaan slapen.