Gdichtje

Ze zit stilletjes voor het raam,
haar klasgenootjes hebben het gedaan.
De blauwe plekken, de gespelten lip.
Zij is in de klas nu het punt waarop word gemikt.
Met haar rode haren, beugel en bril.
Daarvan word ik toch wel even stil.

Haar binneste koud als ijs.
Haar gelaat gruwlijk grijs.
En altijd staat ze daar, daar voor het raam.
Langzaam laat ze de tijd over zich heen gaan.

Geen mensen wetend van haar verdriet.
Haar pijn, geen ziel die het ziet.
Teruggetrokken in de schaduwen van de nacht.
Juist die schaduwen geven haar kracht.

'S nachts slenterd ze over straten.
Op zoek naar iemand die met haar wil praten.
Maar 's nachts is het stil..
En dan begint het, het gegil
Die stem, diep in haar hoofd.
Die haar toefluisterd dat haar vuur is gedoofd.

Dan begint ze te rennen, de nacht in.
Het leven heeft voor haar geen zin.
Tegenin de wind,
Misschien wel haar enige vrind.

Nu staat er niemand voor het raam,
Haar klasgenootjes hebben het gedaan..