Gebroken hart, gebruikt?

Hallo my diary,

Heb jij je ooit wel is gebruikt gevoelt? Zo veel verdriet gehad? Zo veel pijn gehad? Je zo hopeloos gevoelt? Nachten lang wakker liggen?
Alleen maar onzekerder worden? Je hart het ene zegt en je gedachten het andere? Wat nu?

Ik wil proberen een lang verhaal kort te maken.

In september heb ik een leuke jongen ontmoet. Liefde op het eerste gezicht was het eigenlijk meteen. Zoveel leuke tijden met hem mee gemaakt, altijd lachen. Vanaf dag 1 was ik al helemaal mezelf bij hem.
Jammer genoeg verschilde we veel van elkaar. Ik ben nou niet echt een persoon die snel mensen vertrouwd. En zoals vele jongens doen ging ook mijn vriend/ex vriend stappen in Rotterdam. Ik vertrouwde hem, maar toch voelde ik me er niet fijn bij.

Het is eigenlijk tot maart/april goed gegaan. In deze periode kreeg ik veel ruzie thuis (toen ik nog bij mijn moeder woonde). Ik voelde me niet echt thuis, voor mij gevoel kreeg ik overal de schuld van, moest ik alles doen en werd ik op alles vies aangekeken.
Natuurlijk is het niet de bedoeling om frustraties op je vriend af te reageren maar toch deed ik dat onbewust. Hier heeft hij eigenlijk ook nooit wat van gezegt. Omdat er heel veel geruzie en gezeik was ben ik bij mijn vader gaan wonen. Het duurde vrij lang voor dat ik me daar echt thuis voelde. Moest mijn eigen kamer inrichten, nieuwe spullen kopen en jullie weten wel hoe dat gaat.

Alles is eigenlijk ontstaan door mijn thuis situatie vind ik zelf.
Begin augustus is het uit gegaan en sinds dien niet meer officieel aangeweest. Vanaf augustus tot de dag van vandaag zijn we nog met elkaar omgegaan alsof we een relatie hadden.
Zonder dat iemand er van wist, behalve mijn vader en vriendinnen.

Hij is altijd wisselvallig geweest, de ene dag wou die wel wat met me en de andere dag was het opeens alles over en klaar.
Het is lastig om te omschrijven hoe ik me voel en eigenlijk is dit niet te omschrijven.
Begin van deze maand gingen we het serieus proberen om te kijken of het misschien wel wat kon gaan worden omdat we het toch allebei een beetje zat waren hoe het ging. We deden dingen zonder dat we een relatie hadden en dat hoort eigenlijk niet te kunnen.

Het is de hele maand goed gegaan. Vorige week (17-12-2012) leek het zelfs helemaal goed te gaan. Dat weekend ervoor en de maandag en dinsdag zelf was hij super lief. Hij kon uit zich zelf lieve dingen zeggen en overal wat die zei was het schat of lieverd en overal kusjes bij.
Ik voelde me zo compleet en had er op hoop in dat het goed zou komen. Ik heb het die zelfde dag nog aan hem gevraagd hoe die het vond gaan. Hij vond het goed gaan op een positieve manier.
Tot de woensdag avond, opeens sloeg hij weer om en wou die helemaal niks meer met me te maken hebben. De enige reden die hij had was: ik wil het niet meer. Voor de rest kon hij verder geen antwoord geven. Natuurlijk vroeg ik een verklaring van hoe die deed die week maar die kreeg ik niet. Uit eindelijk heeft die het hele weekend per dag, per uur, per min getwijfeld en elke keer veranderd van gedachte. Dit heeft die eingelijk altijd al gedaan. Was dit omdat hij zich schaamde voor mij? gebruikte die me of wat was er aan de hand?

Afgelopen maandag was ik het helemaal zat, de feestdagen kwamen eraan en dan ga je je toch anders voelen. Ik wou de waarheid boven tafel hebben en mijn vader zag ook dat het steeds slechter met me ging. Ik zat vol met emoties en kon om elk klein dingentje huilen.
Zijn ouders wisten helemaal niks. Dat ik hetnog met hem aan het proberen was. Mijn vader bedacht dat ik zijn ouders moest bellen om de waarheid boven water te krijgen. Ik voelde me gebruikt en vond eigenlijk ook wel dat een keer de waarheid boven water moest komen. Maar was dit de goede keuze?

Na een lang gesprek met zijn ouders en hun begrepen mij helemaal en waren blij dat ze het wisten, kreeg ik het antwoord: Na de kerst gaan we praten en dan kijken we wel.
Ik heb de hele kerst niks van hem gehoord, als ik wat aan hem vroeg reageerde hij gewoon niet of zei hij: wij praten na de kerst!
Was dit omdat die moest nadenken? of echt helemaal niks meer van me wou weten? Als hij niks meer met me wou had hij dat toch gelijk kunnen zeggen? Ik had toch al geen leuke kerst.

Deze avond vroeg ik er naar. En zijn antwoord was nee het is over. Ik wil niks meer met je te maken hebben en geen contact meer met je hebben. Dit kon er bij mij niet in en nog steeds zit ik te huilen achter mijn computer. Ik vroeg natuurlijk wat de reden was en waarom die afgelopen keren zo lief gedaan had. Zijn enige antwoord was ik wil het niet meer en de daadwerkelijke redenen wil ik voor mezelf houden.
hier werd ik zo boos over en inmiddels heeft hij mij geblokkeerd op whatsapp en moet ik het hier maar mee doen.

Alsof ik slecht ben geweest op hem? Wat heeft het al die weken betekent? ben ik gebrukt? of was het wel echte liefde maar omdat de waarheid nu boven tafel is wil je zo snel mogelijk van me af? wil je daarom geen contact meer, om mijn te kunnen vergeten?

Op dit moment voel ik me hopeloos, gebroken, verdrietig, boos, alleen en noem het nog maar verder op.
4 maanden lang nog steeds met hem gezeten zonder relatie, elke keer weer hoop gekregen en nu me zo hard laten zitten.

In die 4 maanden ben ik ook nog zwanger geweest, geen een keer gevraagd hoe het met me gaat?

Nu zou ik het liefste weg willen van alles en nooit meer terug willen komen. GEWOON HELEMAAL WEG.

ik weet niet meer wat ik moet doen, ik heb vaak zat geprobeerd om over hem heen te komen maar elke keer komen we weer bij elkaar.
Ik weet dat hij de ware liefde is, klinkt misschien heel stom omdat ik nog maar 17 ben. maar ik weet het zeker

IK WEET NIET MEER WAT IK MOET?! HELP!

Veel liefs