Gedachten, anxiousness

Ik dacht dat ik gisteren, na een weekje ofzo verminderende blijheidshormonen ivm mijn cyclus

Weer een opwaartse lijn te voelen nadat ik ongesteld werd

Beetje zelfvertrouwen omdat het me best vaak lukte, zonder MEEEGAveel moeite, negatieve gedachtenspiralen meteen bij de smiezen te pakken. (Smiezen is een leuk woord.)

Maar mijn moeder was gisteravond blij dat het mijn opa gelukt was om een mobiele telefoon te verkopen wat haar niet was gelukt

En we hadden dus extra budget en zij besloot om vandaag dan te gaan bank shoppen.

En ik was meteen bezig met mijn planning omgooien daarvoor omdat ik bank shoppen ook een leuk idee vond.

Maar ik besefte me gelukkig op tijd dat ik op pakketjes moet letten vandaag dus zei dat ik niet mee kon.

En 's nachts kreeg ik allerlei angstige gedachten

Dat ik het nooit zal leren om mn grenzen aan te geven

Dat mn moeder weer aan het impulsshoppen is

Dat het weer gaat worden zoals mijn tienerjaren, dat ze de schaarste van de afgelopen jaren zat is en dat ze allerlei impulsdingen gaat doen

Dat ik hulpeloos ga staan toekijken of dat ik boos ga reageren

Gisteren lachte ik ook een grapje van iemand op een chat weg terwijl ik dat een vervelend grapje vond en heb daar achteraan ge private messaged

En dan zijn er nog 2-3 momenten de afgelopen 30 dagen geweest dat ik totaal mijn planning niet bewaakte voor mijn mam, 1 of 2 keer wel bewust dat ik het toeliet, maar ik kreeg angstige gedachtes dat ze nu van me gaat verwachten dat ik zo voor haar spring om voor dr klaar te staan van de ene op de andere dag

Dat al mijn moeite voor niets was om grenzenproberen op te bouwen, dat het nooit anders gaat zijn

Mijn hoofd deed pijn daarvan.

Ik zette een serie aan.

Heb pas tegen 5 uur kunnen slapen

Vanochtend wakker geworden met een onrustig hoofd

Nog steeds vast zittend in het idee, kan ik mijn planning nu wel zelf bepalen, moet ik mezelf gaan verdedigen?

Niet gesport zoals ik wou.

Nog een afspraak neit met mezelf nagekomen door mijn volle hoofd.

En nu inmiddels 2 uur zitten uitstellen om te zitten om te schrijven. Om iig mijn gedachten op papier te zien.

Jongens. Wat is dit nu.

Waarom.

Ik wil niet mijn hele leven zo zijn.

Maar dat is ook een doemgedachte.

Het kan. En het is ook geen ramp als ik zo ben. Ik kom wel op mijn pootjes terecht.

Maar het hoeft niet. Mss vind ik wel de juiste middelen om zo met mijn leven om te gaan, zonder mijn gevoelens weg te stoppen.

Het is allemaal oke.

Ik werd ook vanmiddag getriggerd omdat ik mijn moeder vertelde hoe ik me voelde enzo.

en zij zei, iets in de trant van dat ze weet dat het misschien als een ongegronde zorg klinkt,

maar of ik niet een hormonaal onderzoek moet gaan doen.

En ik werd eerst boos maar zei toen snel. Ik voel me nu alsof ik me moet voorbereiden om mezelf te gaan verdedigen tegen je op dit vlak. En zij zei van niet.


Maar ik voelde nog steeds een paniekreactie.

Voelt wel alsof ze dat echt als een oplossing ziet voor alles.

Toen ik zei dat ik denk dat ik adhd klachten heb zei ze ook dat ik een hormonaal onderzoek moet laten doen.

Maareh. Hoe en wat en waar.