Het is een gedicht, ik heb hem een tijdje terug gemaakt...naja tijdje...vrijdagnacht... *ikkon niet slapen* en ik moest aan Valentina denken, een gestorven vriendin.... en toen ging ik een gedicht maken
Haar pijn
onzichtbaar onder haar lach
haar pijn
niemand die het ooit zag
Dat zat ze dan
In het donkerste hoekje van het huis
Een mes in de hand
In haar leven bestond geen thuis
Nergens was ze blij
Nergens voelde ze zich vrij
In de steek gelaten door iedereen
Ze kon nergens heen
Het is gebeurd
Haar hart is gestopt met kloppen
het is gebeurt
Nu hoeft ze nooit meer iemand te foppen
Een engel heeft haar rust gegeven
een engel heeft haar liefde gegeven
In haar ogen geen pijn meer
In haar leven geen verdriet meer
Het onzichtbare meisje is weg
Weg, hier heel ver weg
In haar leven geen chaos meer
Eindelijk rust
Het onzichtbare meisje is verdwenen
het onzichtbare meise zal nooit meer kunnen verschijnen
Geen nachten lang meer hoeft ze te huilen
Om de dag erna weer achter haar lach te moeten verschuilen
Het onzichtbare meisje heeft te veel pijn moeten aaanstaan
Alleen kon ze het niet aan
Overal feest om haar heen
Zij, in een hoekje, alleen
Haar vriendinnen heel veel plezier
Terwijl zij stierf
Het bloed uit haar aderen haar mooiste moment
Totdat ze met de engelen mee verdwijnt
het onzichtbare meisje was veel te jong
Ze wist dat ze het niet aankon
Ze had geen geloof meer in hoop
Nee, ze koos voor de dood