Gedumpt!

dat gevoel dat je krijgt als je naar je liefde rijdt, dat gevoel dat je voelt als je hem ziet, dat gevoel wanneer je hem aankijkt. dat gevoel wanneer hij je knuffelt.
anderhalve maand heb ik dat gevoel gehad, en of het nou mijn fout was dat hij me dumpte is een vraag maar ik heb naar mijn wete niks verkeerd gedaan. iedereen zal denken oh dat is maar een puberliefde en ja misschien is dat het ook maar ik heb het er moeilijk mee, ik was blij met hem. ik hield van hem en als je dit dan krijgt is dat zo'n shock.
dat klote gevoel op school toen ik bedacht dat het wellicht de laatste paar uren in deze relatie kunnen zijn, maar toch dat fijne gevoel dat ik kreeg toen ik naar hem fietste en dat fijne gevoel alweer toen ik hem zag staan wachten op mij. we spraken af voor een restaurant maar daar wilde ik snel weg omdat er vervelende klasgenoten van mij zaten. we gingen fietsen en hij deed heel raar maar het idee dat hij me zou dumpen was helemaal uit mn hoofd. we stonden ergens te schuilen voor de regen en hij had tijd genoeg maar wachtte en deed steeds meer afstandelijk. ik denk dat we wel 5 kilometer hebben gefiets in rondjes voordat hij stil ging staan en zei: "ik wou bij dat restaurant afspreken omdat ik het wil uitmaken." ik was stil en kreeg niks uit mijn mond. ik vroeg "waarom?" hij zei "het werkt niet zo" ik zei "als jij het zo wil" we waren allebei ongemakkelijk stil en ik zei "ik ga maar eens dan" ik fietste weg en hoorde hem nog "sorry"zeggen, sorry daar heb ik veel aan.
ik heb liggen huilen, en mn gezin schold m al uit.
maar ik denk maar zo hij kan er niks aan doen en de wereld is niet vergaan.
come on girl, go on with your life.

moeilijke tijd voor de boeg, maar genoeg steun van mijn vriendinnen