geen pakkende titel, maar best goed

Het was midden in de zomer, begin maart. En ik had tijd om te denken, en dat deed ik ook. Maar denken is en blijft toch lastig dus begon ik maar te dromen. Dat is zoveel makkelijker en fijner. Ik droomde over prachtige landschappen, kampvuur feesten op de mooiste stranden en heel veel gelach. Met deze droombeelden begon ik verder te denken. En langzaam begon ik te beseffen dat heel veel mensen het bij dromen laten. Of zullen al die mensen niet dromen? Ik schudde met mijn hoofd. Dat kan niet, elk mens droomt wel eens. De een misschien meer dan de ander, de een bewuster dan de ander en de een liever dan de ander. Maar iedereen, ja iedereen die droomt wel eens. Toch zijn er mensen, echt heel veel mensen die hun dromen vergeten, verbergen en verzwijgen. Sommige mensen schreeuwen hun dromen uit op een toneel om vervolgens aan het eind van de avond het leven in te stappen. Het privé leven in te stappen waar hij op het toneel zo erg tegen was. Maar hij heeft mij wel geleerd te dromen, of in ieder geval er tot aangezet. Met zijn inspirerende verhalen over reizigers, genieters en zwervers. En dan niet de zwervers die naar je toe kruipen om een euro te vragen. Maar de zwervers, de reizigers zonder opgooi tent, zonder 12m lange hobby en zonder grote hymer met een smart achterin. De reizigers met hoogstens een of 2 tassen.

Soms loop ik naar mijn auto, de brievenbus of zomaar. Dan kijk ik even naar rechts, soms naar links en dan zie ik mijn buren. En vraag mij af wat hun dromen zijn/waren. Hun zoon is uit huis en die doet het best goed. Die droom is uitgekomen. Maar zelf zijn ze ziek, ernstig ziek. Buurman heeft enkele weken tot enkele jaren. Elke dag dat het redelijk gaat is een wonder. Mijn buurvrouw is ook ziek, wel minder dan hem. Zij geneest waarschijnlijk nog. Maar deze 2 mensen waren altijd zo aardig. Maar daar geeft kanker niet om. Kanker pakt iedereen die gepakt kan worden. 2 lieve mensen, zoveel dromen nog te gaan. Een half leven nog te gaan. Zomaar wordt het afgepakt. Altijd maar gewerkt, eigenlijk nooit vakantie gehad.

Hun leven is precies hoe ik het niet wil. Natuurlijk wil niemand 10 jaar voor zijn pensioen te horen krijgen dat je ziek bent. Maar altijd thuis, of aan het werk dat wil toch ook niemand? Ik wil reizen, ik wil zien en ik wil meemaken. Ik wordt gek van reisprogramma's, try before you dies en dat soort troep. Ik wil niet dat een presentator doet wat ik zou moeten doen. Want als hij iets doet wat ik zou moeten doen... Waarom doe ik het dan niet? Dan kan hij iets doen wat hij zou moeten doen. En anders moeten we het een stapje verder doen en hem echt laten doen wat ik zou moeten doen. Kan hij lekker mijn eten maken, mij naar school rijden, naar mijn werk gaan, mijn colleges volgen en mijn diploma halen. Allemaal dingen die ik zou moeten doen voordat ik doodga, zelfs voordat ik kan doen voordat ik dood kan gaan. Want na mijn diploma moet ik een baan vinden, een huis kopen, een dikke spaar rekening hebben, bungeejumpen, basejumpen, camper kopen, rond reizen, harley kopen, nog meer reizen, wild plassen in zoveel mogelijk landen en nog zoveel meer.. Dat ik soms bang ben al ruim bejaard te zijn als ik mijn camper kan kopen.