Gemis

Het is er weer: het waardeloze gevoel waardoor ik geen idee heb wat ik met mezelf aan moet. Ik weet, ik moet er doorheen. Straks gaan slapen en morgen weer een nieuwe dag. Ik weet het, maar het voelt zo ontzettend naar. Het is eenzaamheid misschien, omdat ik al de hele dag op mijn kamer aan school zit. Maar ik word juist ongelukkiger als ik de social media en mijn telefoon erbij pak. Ik stond echt verrassend goed en gelukkig op vanochtend. Ja goed, ik had ontzettend leuk gedroomd over de man waarover ik eigenlijk niet wil dromen en begon de dag positief aan school. Toen kwam er een appje in een groepsapp waar ik eigenlijk geen lid van wil zijn omdat het pijn doet, maar waar ik onmogelijk uit kan stappen. Dan heb je contact met degene van wie je laatst zo raar afscheid hebt genomen. Degene die je gewoon eigenlijk niet meer wilt kennen, weg ermee. En dan sluipt de onrust er weer in, het nare gevoel neemt langzaam steeds meer bezit van je en je kunt tijdens etenstijd wel afleiding zoeken door gezamenlijk te eten, maar het neemt je over zodra je weer alleen op je kamer zit. Au, kut, tyfus waarom. Een pijnlijke leegte waarvan ik geen idee heb wat ik ermee moet. Wat moet ik met mezelf aan op dit moment.

Ook zoiets raars, dat ik meteen denk: weg ermee, zodra iets me pijn doet of ik er een naar gevoel van krijg. Zo snijd ik mensen uit mijn leven die juist ook heel veel voor me betekent hebben. Het gaat vaker zo, best gemakkelijk ook: nee, je doet me pijn, ik wil geen contact meer. Ajuus. Waarom? Of is dat juist een goed iets? Ik weet het niet.

Het voelt niet alsof ik het op een rijtje heb, ik moet een sport vinden ja. En een overzicht van mijn financien krijgen. En sowieso overzicht krijgen in mijn hoofd. Maar dat wilt niet lukken, vooral nu niet meer. Ik doe alles wat ik moet doen, sjok door, heb hier en daar afleiding en het gaat. Het gaat goed. Opzich. Alleen voelt dat nu zeker niet zo. Ik mis iets. Zo voelt het, ik doe alles aardig goed op papier, maar er mist iets. En ik heb zo'n vermoeden dat dit ook de rede is dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. Want ik weet dat ik dit gemis niet zelf op kan vullen..