My mind

Fouten maken, misschien is dat mijn angst. Kiezen en dan bang zijn dat er geen weg terug meer is. Angst om dingen te missen heb ik al van kleins af aan. Elke verjaardag bleef ik wakker tot de laatste persoon weg was, ook al draaiden mijn ogen zich terug in hun kassen. Ik wilde niets missen, mijn moeder heeft zich er ook altijd over verwonderd. Overal bij zijn, alles doen. En bang om fouten te maken kom ik steeds meer achter.

Bang om te zijn? Ik ben ermee aan het werk, maar ik kan niet plaatsen waar het vandaan komt en dat frustreert me.

Ik kan me nog een beeld herinneren van waar ik vroeger van dagdroomde: ik, als kind, naast de Amerikaanse president, sprak de wereld toe met zo'n mooi en inspirerend verhaal dat iedereen geraakt was en er vrede ontstond. Ook dacht ik vroeger al na over dat ik mijn eigen leven ging opofferen, dat ik zelf niet mee hoefde te doen met de menselijke gevoelens en behoeftes, maar dat ik die liet om zo in dienst te staan van de samenleving. Vaak lag ik huilend in bed, weet ik nog, biddend tot God (ja, ik was gelovig) dat ik het zo oneerlijk vond dat er kinderen op datzelfde moment in een oorlogsgebied leefden, dat het allemaal zo oneerlijk was en dan vroeg ik of hij dat alsjeblieft recht kon zetten. Het deed pijn in mijn hart, dat besef, en ik smeekte met tranen. Ik weet het nog, mijn avondgebeden. En van de mensen in mijn omgeving die overleden waren plus ons konijn, voelde ik dat het oke was, dat ze in de hemel zaten. Ik weet nog dat een soort van oma van mij overleed en dat ik haar aanwezigheid voelde. Ik zat een keer in de auto weet ik nog, het was avond want ik zag de sterren en ik kon me haar voorstellen, ik zag haar en ik wist dat ze het goed had en bij me was. Tot de crematie, daar voelde ik haar echt weggaan en toen moest ik zo hard huilen. En ik weet nu niet meer of dat moment in de auto was, van dat we terugreden na de crematie of dat 't nog voor de crematie was. Ik weet het niet meer zo goed.

Herinneringen ophalen, ik vind het fijn. Het herinnert me aan wie ik was, wat nog deel is van wie ik ben. Soms frustreert het me dat ik het niet meer zo goed weet allemaal, dat ik het niet goed kan terughalen of er nooit meer aan denk. Soms frustreert het me dat ik lijk te vergeten wie ik was, of ben. Vooral als ik een eigenschap bij mezelf merk die ik niet kan begrijpen/verklaren vanuit vroeger, dan frustreert dat me. Omdat ik dan voor mijn gevoel een belangrijk deel of een belangrijke gebeurtenis van mezelf kwijt ben, ben vergeten.

Aan de ene kant vind ik het fijn, herinneringen ophalen, teruggaan in de tijd, mezelf uitpluizen. Aan de andere kant vind ik het teveel tijd kosten, is dat zonde, moet ik leven in het nu en doorgaan.

Lastig. Ook omdat ik zo vaak dingen heb opgeschreven van vroeger, zo vaak 'aha!' en 'oja' momenten heb gehad en die ook telkens weer vergeet. Dus wat voor zin heeft het dan? Zo blijf je bezig..