Ik zit de laatste week vol met woede.
Mijn ''beste vriendin'' hoe ze dat dan noemt, laat me vallen.
Ik bedoel, what the fuck? Ze zegt steeds dat ze me mist als ik er niet ben, en wilt dat ik weer op school kom.
Maar zodra ik kom praat ze haast niet tegen me.
Nu had ik laatst een gesprek met haar via msn, en toen zei ik dat ik het heel moeilijk heb. Ze zei dat ze zich er oncomfortabel bij voelt. Dat begrijp ik. Dat zei ik ook, maar ook zei ik dat ze me ook moet helpen, als ze een echte vriendin van me is, ik kan het niet meer alleen.
Ze zei: ''Is goed, maar je
moet wel vrolijk doen, anders kan ik ook niet helpen.'' Ze heeft nog steeds niet tegen me gesproken daarna, ook al deed ik zo vrolijk als ik kon.
WHAT THE FUCK!
Nee, ik heb er genoeg van, al die tijd dat ik maar mezelf moest opvrolijken, al die tijd dat ik maar moest doen alsof. Nee, niet meer.
Ik zeg niks meer tegen haar, tot ze eens iets tegen mij zegt. Ik ben er klaar mee.
Ik heb geen super krachten. Ik ben WOEDEND.
(Dit is mijn 3e verhaal vandaag. Normaal doe ik er maar 1 in 2/3/4 dagen.
)