Waarom zou het nu wel lukken?
Ja, ze zeggen allemaal dat ik overga, allemaal.
Mijn ouders, mijn mentor, mijn leraren, de teammanager en de zorgcoordinator.
Maar met alle teleurstellingen in alle vorige jaren, geloof ik het niet.
De helft van het schooljaar was ik er niet, het ging slecht en ik had zelfs zelfmoordgedachten.
Nu, de laatste periode, ging ik met de zorgcoordinator praten, en ze werd mijn mentor. Omdat mijn echte mentor me totaal niet steunde.
Nu ging alles goed, ik haalde alleen voldoendes. Mijn gemiddeldes zijn allemaal omhoog gegaan. Maar wiskunde is NET, echt NET geen voldoende.
Nu sta ik nog 3 vijven.
Ze zeiden daarop dat ze alleen kijken of ik het wel kan, dus deze periode. En ik heb me dubbel bewezen, zei de teammanager.
De zorgcoordinator zei dat ze alles gaat doen dat ik over ga, en mijn mentor heef gezegd dat hij fout zat en hij ook alle gaat doen. De teammanager zegt dat ik me geen zorgen hoef te maken.
Maar na alle pech en teleurstelling, is de gedachte "waarom zou het me nu wel lukken?" sterker.
Want eerlijk, waarom nu wel? Mensen zijn nooit zo erg met mij bezig geweest of mijn problemen. Dus waarom zou het nu wel lukken?
Ik ben het toch niet waard? Ik ben het depressieve meisje dat voor het eerst in 6 jaar depressie aan zelfmoord dacht. Die haar pijn verschuilt achter haal duizenden maskers en al jaren therapie volgt.
Het meisje die ondanks alles dat ze voor andere doet, ze niks terug krijgt.
Dus waarom zou het na al die keren nu wel lukken?
ik ben bang
xLost, vrouw, 28 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende