Gesprek

Ik wil niet naar buiten, zet mijn telefoon uit en mobiel stil. Ben rusteloos. Droge mond. Voel me down. Die beslissing die ik heb genomen, is zo definitief. Ik durf de confrontatie niet aan. Ben ik ook zo slecht in. Gesprekken. In zo'n klein kamertje met die ogen op jou gericht. Zet ik me niet voor schut. Praat ik geen wartaal. Ik hyperventileer al bijna als ik er naar toe moet. Zit de dagen af te tellen. Stoppen met deze baan. Mijn collega die blij is dat ik weg zal gaan, die kop van haar als ze het hoort. Ik ga over mijn nek als ik het haar vertel. Kan ik niet gewoon wegblijven? Het is vernederend genoeg dat ik weg ga. Die reacties. Ik zal om mezelf een schild moeten neer zetten. Ik zal geen traan laten of emotie tonen. Dat gun ik ze allemaal niet. Ik moet voor mezelf kiezen. Gelukkig staan mijn naasten ook naast mij hierin. Maar helaas zal ik ZELF de confrontaties moeten aangaan, ik kan er gewoon niet onderuit. Waarom zijn die gesprekken toch zo verdomd moeilijk. Ik ben ook helemaal niet blij met de beslissing om weg te gaan, maar het lukt mij gewoon niet meer. En het plezier is er ook helemaal van af. Rot collega. Maar voor haar al weer de zoveelste die weg gaat. Oh god, ik hoop dat ze na mij de meest verschrikkelijkste persoon op aarde krijgt om mee te werken. Dan zal ze mij nog gaan missen. Ik hoor haar nu ook al tegen mensen zeggen achter mijn rug dat het toch allemaal niet goed ging en het beter is zo. Wat kan een mens toch gemeen zijn. Ze praat zo slijmerig lief met de mensen mee maar maakt je af achter je rug. Ze heeft mij zo'n k*tstreek geleverd een tijd geleden. Ik wilde me verdedigen, nu nog, maar wat voor zin heeft dat? Voor mij is de lol eraf. Nu weet ik weer waarom ik niet graag met volwassenen werk. Onbetrouwbaar. Net als mijn baas. Zegt van alles maar er komt nooit iets uit en nu ik iets wilde alweer weken geleden, mag ik door het stof. Nou nee dus. Ik ben er klaar mee. Ik heb mijn baas net gemaild voor een gesprek. Volgende week. Ik zet mijn mail maar uit op niet te lezen op welke dag dat gesprek plaats gaat vinden. Ik sta op automatische piloot. Weer die droge mond. Ik durf amper naar de telefoon te kijken. Gatver. Ik zal door die dagen heen moeten en dan ook dat gesprek. Ik word al weer misselijk als ik eraan denk. Ik moet mezelf moed in praten. Het opzij zetten. Bezig zijn. Me niet gek laten maken. Helaas lukt dat me gewoon niet!