Gewoon even typen

Eeuwen niet meer geschreven, maar positief. Ik deel nu sneller meteen met mijn vriendinnen, waardoor dit een beetje overbodig wordt. Waarom nu dan een verhaal? Nou, omdat we net terug van een feestje komen, we mogen slapen bij een vriend van ons (hij is momenteel werken), superchill, maar die meiden slapen al maar ik ben nog druk en vol van dingen. Ik wil eigenlijk lekker praten, maarja, dat kan dus niet en ik heb ook geen wifi dus kan ook niet whatsappen helaas. Dus ja, dan maar hier schrijven!

In de tussentijd is er ook al heel wat gebeurd. Ik heb de stap gezet naar een psycholoog. En ik ben er zo blij mee! Heb nu twee keer een sessie gehad, maar merk nu al resultaat. Het probleem is namelijk dat ik pieker, wat zorgt voor vermoeidheid en dat je gewoon gek wordt van jezelf. En ik had dat nooit zo beseft, maar er gaat ook onwijs veel tijd in zitten. En dat besefte ik nooit, tot zij het zei toen dacht ik wow ja, inderdaad ! Want ik denk dan over gigantisch veel dingen na, maar niet echt nadenken. Het zwerft door mijn hoofd als losse touwen en ik maak er geen knoop aan vast. En terwijl je nadenkt, zit je en doe je niks. Nu heb ik dus die therapie en heeft zij mij opdachten meegegeven die echt goed helpen. Elke dag bewust piekeren is ook een hele goeie, want daardoor zag ik concreet waar ik mee zat en wat ik wilde. Ik heb me dan ook eindelijk eens ingeschreven voor een korte zangcursus en een toneelweekend. Die zangcursus daar had ik afgelopen dinsdag mijn eerste les van en het was zo leuk. Gewoon om ermee bezig te zijn, om mijn stem te laten horen, om te durven en te doen. En donderdag heb ik me ingeschreven bij de vrijwilligerscentrale. Dat zwerft ook echt al tijden door mijn hoofd. Dus het was een goeie week van onderneming en actie, eindelijk. En het is ook wat opgeruimder in mijn hoofd daardoor.

Het enige wat door mijn hoofd blijft spoken is liefde. Dat ik wel voel dat ik daar nu aan toe ben, maar ergens bang ervoor ben en het niet wil toelaten. En nja, er is nu een jongen, die vriend waar we hier dus blijven slapen, die is heel lief enzo, maar weet echt niet of dat meer is ofzo. Of ik dat uberhaupt zou willen met hem. Ik denk het eigenljk niet. Maar op eenzame momenten wel.. En die heb ik de laatste tijd steeds vaker helaas. Maargoed, niet dat ik het als een sterke behoefte voel ofzo, het is ook meer dat over twee maanden mijn werk weer begint en ik afgelopen zomer aan het eind van het seizoen erachter kwam dat ik zwaar verliefd was op iemand van mijn werk wat gewoon echt niet kon. Dus ik zie er een beetje tegenop om hem te zien over twee maanden weer samen te werken. De enige oplossing zou zijn als ik verliefd was haha, maar dat kun je helaas niet sturen.

Ik ga ook maar eens proberen mijn ogen dicht te doen.. Voel me echt een sukkel zo