Gewoon uni-dingen

Ik heb het al een beetje in mijn hoofd geoefend. De preek die ik mijn paperpartner ga geven.

'Ik moet toch even iets aankaarten over het paper. We zitten nu op het punt dat ik duizend woorden, alle woorden, heb geschreven. Ik snap dat je het druk had, maar als dit zo door gaat, kan je je naam niet boven dit paper zetten. Iedereen heeft wel eens een weekje dat 'ie niets kan doen, maar het zijn nu al bijna twee weken en twee weken worden er drie, enzovoorts. Je komt over als een ambitieus en hardwerkend persoon en ik zou vanaf nu graag willen dat je iets daarvan in het paper stopt en dat we een wat meer gelijke taakverdeling hebben.'.

Dat is mijn geplande preek.
Ik zou ook kunnen zeggen dat ik honderd procent van het werk heb gedaan. Of kunnen onderstrepen dat dat betekent dat hij nul procent van het werk heeft gedaan, maar ik denk dat het wat vriendelijker overkomt als ik het alleen maar impliceer.

Dit is de eerste keer dat ik letterlijk alles in een groepsproject doe. Ik zou willen zeggen dat ik overdrijf, maar ik overdrijf niet. Ik heb alle bronnen opgezocht en een inleiding geschreven en de helft van het middenstuk geschreven. Hij heeft één opmerking in het document gezet, dat ik goede bronnen heb gevonden. Dat is het. Dat is al zijn werk.
Nu zijn we nog in de beginfase van het paper, maar ik ga niet alles schrijven. Gewoon, niet. Ik had best meer dan 1000 woorden kunnen schrijven, maar dat heb ik niet gedaan, want dat hij niets doet, betekent niet dat ik alles ga doen. Ik ben veel te koppig hiervoor. Ik had een week geleden gevraagd of hij naar het paper wilde kijken; dat zou hij doen. Toen heb ik in het weekend nog een keertje gezegd dat hij ernaar moest kijken; zou hij zeker doen, maar nee.

Ik had daarna nog geappt dat ik begreep dat hij druk was, maar dat ik écht het huiswerk voor de werkgroep af wilde hebben, want we gaan het bespreken. De vorige les wist ik niet dat er huiswerk was, - hij was afwezig -, en ik zat daar in mijn eentje ongemakkelijk te wezen, want ik had niets geschreven, dus ik kon niets bespreken. Dat ik dat absoluut niet meer wilde en of hij dus de inleiding af wilde maken, dan zou ik aan het middenstuk beginnen.
Ik kreeg een 'duidelijk, ik ga kijken' terug en ik voelde me gelijk een of andere strenge juf die een kind wees op zijn niet-gemaakte huiswerk. Maar ik denk niet dat het kind iets gaat doen, daarom de geplande preek.
Ik wíl geen preek geven, maar er is een grens. Als hij op zijn minst iets had gedaan, dan zou ik er alleen een plagende opmerking over maken. We hebben immers voor volgende week een afspraak staan om samen naar dat paper te kijken. Maar hij heeft niets gedaan! Niets! Mijnheer psychologie-is-mijn-passie heeft alles behalve psychologie gedaan!

Ik vraag me wel af hoe het interview over mijn seksleven was geweest als ik dat met hem had gedaan. Zou het meer over seks zijn gegaan? Hij zei in een werkcollege dat seks heel belangrijk voor hem was in een relatie.
Zou het ongemakkelijker zijn geweest? Ik was op zich al best ongemakkelijk. Ik vond het moeilijk om uit mijn woorden te komen. En dat bij een meisje. Vrouw. Chickie. En ze heeft er een verhaaltje van gemaakt en het allemaal naar me doorgestuurd. Het is in de 'je'-vorm. Best confronterend. Jij deed dit. Jij deed dat. Jij vond dit, jij vond dat.
Ik had wat over haar getikt en ze zei dat er wat details niet klopten en toen realiseerde ik me dat ik niet geheel waarheidsgetrouw kan schrijven, zelfs niet als het over iemand anders gaat.
Want je wilt toch wel dat het zo interessant mogelijk is om te lezen? Lekker overdrijven!
Ik overdrijf ook in mijn dagelijks leven. En mijn geheugen selecteert de interessantste dingen en vergeet daarbij soms de nuances in het verhaal te zetten. Dat maakt het wat meer sensationeel, maar minder realistisch.

Zo moest ik dus vertellen over mijn seksuele geschiedenis. Toen ik vijftien was, stopte mijn vriendje van toen constant zijn hand in mijn broek. Ik had van tevoren al aangegeven dat ik dat niet wilde, maar hij probeerde het toch. Dan trok ik zijn hand weg en zei ik dat ik het niet wilde en dan probeerde hij het nog vijf keer binnen een uur.
Als ik dat zo zeg, dan is dat best wel heftig. Maar ik heb het nooit als heftig ervaren. Ik heb me ook nooit geïntimideerd door hem gevoeld. Ik vond het gewoon irritant en ik werd boos als hij het bleef proberen, dan trok ik zijn hand weg en soms kreeg hij ook een trap. Hij heeft mij pas aan mogen raken, toen ik dat wilde.
Maar als ik begin met: 'Mijn eerste vriendje probeerde me altijd aan te raken, terwijl ik dat niet wilde.' dan gaan er allemaal alarmbellen rinkelen. Zo was het alleen niet.


Ik heb de laatste tijd een grotere interesse in vrouwen. Ik zag een super knappe vrouw in de bus en mijn eerste gedachte was: daar zou ik wel op de bank mee willen knuffelen tijdens een film. Dat was niet zo heteroseksueel van me. En ik doe een groepsopdracht met een heel schattig meisje over het onderwerp diversiteit in de seksualiteit en uh, ja, ik ben benieuwd. Ze is echt heel schattig. Echt. Is dat een niet bepaald heteroseksuele gedachte, of is het normaal om andere vrouwen schattig te noemen? Ik weet het niet meer.
Ik weet niet of het is omdat ik mezelf er meer voor heb opengesteld of omdat ik nu weer single ben en denk: nu is de tijd om vage shit te doen, te experimenteren, eyyyyyyy!
In de werkelijkheid zal ik waarschijnlijk nul "experimenten" doen en over een tijdje weer in een heteroseksuele relatie belanden.
Denk ik.