Gezondheid

Lang geleden dat ik op de website was en iets schreef. Er is sindsdien veel gebeurd. Vooral als het om gezondheid gaat. In augustus 2018 bleek ik meerdere long-embolieën in beide longen te hebben. Herstel duurde een kleine vijf maanden. Omdat mijn werk vraagt om een goede lichamelijke conditie moest ik weer een basisconditie opbouwen. Sinds januari 2019 werk ik weer.

Vanavond las ik wat stukjes en het begint toch te kriebelen om zelf iets te schrijven. Bij deze dus.

In eerste instantie keek ik er vooral verstandelijk tegenaan. Zonder al teveel gevoel. Want ik kon niet geloven dat het mij overkwam. Al een maand of twee een grieperig gevoel, hoesten, steeds benauwder, druk op de borst die toenam. Toch ging ik niet naar de huisarts. Op een avond, laat, ging het mis. Wilde naar bed en bovenaan de trap sloeg ik tegen de vlakte. Alsof iemand mij de keel dichtkneep en mij rondslingerde. Vriend in paniek. Hij wilde 112 bellen maar ik weigerde dat. Met veel pijn en moeite in bed gaan liggen. De volgende ochtend het gevoel alsof er een vrachtwagen over mij heen was gereden. Ik kon nauwelijks de trap af, ontzettend benauwd en spierpijn overal. Meldde me ziek op het werk en belde de huisarts. Maar de assistente vond dat ik best een dag kon wachten. Later heeft mijn longarts een klacht ingediend daarover want 'zij had op zijn minst moeten denken aan een hartinfarct'. De volgende ochtend kon ik terecht bij een huisarts in opleiding. Zij nam alle tijd voor mij. Deed uitgebreid onderzoek. En zei dat ze slecht nieuws had. Haar vermoeden was of een longtumor of een longembolie. Ik moest gelijk naar de eerste hulp van het ziekenhuis. Daar stond al een team klaar. Mijn naaldenfobie moest ik opzij zetten. Bloed vanuit de bovenarm, vingers, een slagader en een infuusnaald in de arm. Veel vragen beantwoord, lichamelijk onderzoek, hartfilmpje, en röntgenfoto's werden gemaakt. Waar een gezond persoon een bepaalde waarde van omstreeks 500 in het bloed heeft, bleek ik een waarde van 19.000 te hebben. Er moest gelijk een ct-scan gemaakt worden. En die loog er niet om. Daarna gesproken met longartsen en onmiddellijk naar de hartbewaking omdat men bang was voor een hartinfarct. Eenmaal daar heb ik mijn werk gebeld, een collega ge-appt en mijn ouders en zus gebeld. De eerste injecties in de buik. Het viel niet mee om me over te geven aan de situatie. Er was alleen geen andere keuze. De huisarts in opleiding belde mij een paar dagen later. Attent is dat. Ik heb een bloemetje en kaart gekocht om haar te bedanken. Helaas heeft mijn eigen huisarts nooit iets laten horen.

Mijn collega stond dezelfde avond in mijn kamer. Ze had nog een paar dagen vakantie maar nam de moeite om langs te komen. Wat ik erg waardeerde. Als ik terugdenk hoe ze daar in de deuropening stond en zei: 'Mens, wat flik je me nou', dan moet ik lachen maar het ontroerde mij ook. Ik denk dat vanaf dat moment onze relatie van goede collega's veranderde in vriendschap. Zij, vriend en ik hebben een uurtje zitten praten en lachen. Het was een positieve sfeer. Die nacht, alleen, liggend op mijn rug aan allerlei bedrading, met verpleging die regelmatig langs kwam, vond ik één van de moeilijkste ooit. Het was de kunst om niet in paniek te raken. Om gedachten te verzetten.

Na een aantal dagen naar huis. Met bloedverdunners en een medicijn om druk op te borst te verminderen en aders te laten ontspannen. Beide voor de rest van mijn leven. De bloedverdunners brengen de kans op een tweede keer terug naar drie procent. Anders ligt het risico op zo'n achttien procent en longartsen vinden dat te hoog. Ik moest terug naar het ziekenhuis voor controles en kreeg te maken met een bedrijfsarts. In eerste instantie, toen ik de bedrijfsarts voor het eerst zag, dacht ik dat het een strenge man was. Maar ik vergiste mij, hij heeft mij uitstekend begeleidt. Tijdens een controle zag ik de ct-scan, en toen pas drong de ernst tot mij door. Men zei dat ik er net op tijd bij was. Het had geen dag langer moeten duren. Mijn hart is aan één kant verdikt omdat het langere tijd veel harder moest werken om al het bloed rond te pompen.

Waar ik mij in vergist heb, is de impact die het gaf. Dacht echt dat ik met twee weken weer kon werken. Dat praten niet noodzakelijk was. Nu merk ik dat praten wel belangrijk is. Emoties zitten hoog en veel meer aan de oppervlakte. En toch vind ik hulp daarbij zoeken moeilijk. Vooral omdat ik niemands tijd wil verdoen. Ook is mijn kijk op het leven anders geworden. Leef meer van dag tot dag. Doe mijn best maar als het morgen voorbij is dan heb ik daar vrede mee. Ik ben niet bang voor de dood. Ergens verheug ik mij er ook op om vooral mijn overleden dieren weer te zien.

Wat positief is aan dit verhaal is dat mijn vriendschap met collega hecht en stevig is. We lachen veel, ontdekken dat we veel gemeen hebben (al heeft zij bijvoorbeeld kinderen en ik niet) en blijken hetzelfde gevoel voor humor te hebben. Zij kent mij, van de mensen om mij heen, heel goed. We praten makkelijk. Ook over persoonlijke of moeilijke onderwerpen. Naast dat we elkaar vijf dagen in de week op het werk zien, eten we regelmatig een taartje en hebben aandacht voor elkaar. Het grappige is, is dat ik vrij terughoudend ben met wie ik in mijn huis laat. Met haar ging dat vanzelfsprekend. Ze neemt mij zoals ik ben. Het maakt haar niet uit hoe je eruit ziet of hoe oud je bent (we zijn van dezelfde leeftijd). Als je een goed hart hebt, dat is het belangrijkste. We hadden eens afgesproken en ik was druk aan het stofzuigen toen ze voor de deur stond. Ik had nog geen make-up op en toch voelde ik me niet opgelaten. Dat wil iets zeggen haha. Ze geeft mij energie.