Glimlach

Als er iets elke dag een glimlach laat verschijnen bij mij is het Hond. Elke ochtend als ik beneden kom staat hij als een idioot te kwispelen met een knuffel is zijn bek. Alsof ik weken weg ben geweest.
Hond en ik zijn al 12,5 jaar vriendjes. Hij is in mijn vorige relatie mijn steun en toeverlaat geweest. Hij is degene is me behoed heeft voor zm in het diepste punt van depressie. Zonder zijn gezelschap had ik de weken die P. naar Zweden ging niet volgehouden. Elke week reden we samen naar Schiphol om P. op te halen. Hond weet ook precies wanneer we er bijna bij Schiphol zijn en gaat dan alvast piepen...

Er zijn momenten waarop ik hem met liefde achter het behang plak of een uurtje in de kliko wil stoppen. Maar buitenom die momenten is het gewoon een enorme schat. Er kunnen 3 kinderen over, op en onder hem hangen ( hij is maar 7kg) en hij geeft geen kik. Hij loopt weg als het teveel wordt. Puppy's vind hij eng en grote honden ook. Lopen doen we veel en dan loopt hij altijd los. Hij luistert (met momenten niet) goed en als ik roep: wacht! staat hij stil.
Hij knuffelt zo graag en is het liefst is hij de hele dag bij je. P. heeft hij vanaf moment één in zijn hondenhartje gesloten. In het begin ging hij naast P. op de bank zitten en alleen maar kijken naar hem. Hele tijden aan een stuk, met van die verliefde oogjes.

Hond vindt het nog leuker als we weggaan met onze oude Landrover, Takel. Hij gaat dan helemaal door het lint en ze kunnen hem drie straten verder horen. Eenmaal binnen in de auto is hij stil, hij zit bij mij op schoot en kan net over het dashboard naar buiten kijken. Als hij moe is heeft hij een mand achterin.

En zo zijn we al 12,5 jaar samen, Hond en ik, door dik en dun. Ik kan me een leven zonder hem niet voorstellen, al zal het er ooit een keer van komen helaas. Voor nu genieten we van elkaars gezelschap en brengt hij elke dag een nieuwe lach op mijn gezicht

Xx
Mari