Glimlach op regendag.
Wat een weer vandaag hè? Stortbuien en natuurlijk moest ik er weer doorheen..
Bijna ging ik luid vloekend over straat. Bijna idd.
Want net op tijd kropen er mooie herinneringen in m'n hoofd.
Ik zag mezelf, als heel klein meisje. Ik had net van mijn moeder een nieuw regenjasje gekregen.
Knalrood, met kleine, blauwe appeltjes erop. Verliefd was ik. Stond te popelen om het aan te trekken.
Maar ik moest wachten. Tot het zou gaan regenen. Waarschijnlijk duurde dat net toevallig heel lang.
Ik weet dat niet meer, maar het zal haast wel. Ik stel me zo voor dat ik destijds dagenlang, met mijn [ toen nog] mini neusje,
zowat tegen het raam aangedrukt naar buiten keek. De druppels bijna uit de lucht kijkend..
Eindelijk was het zover. Regen. Ik mocht het jasje aan.
Ik ruik nu nog de geur van nieuw plastic. En hoor nog het krakende geluid, wat veroorzaakt werd door mijn armpjes die heftig heen en weer zwaaide. De druppels leken er alles aan te doen om een leuk liedje op mijn lijfje te tikken.
Stampend liep ik door de plassen heen. Wat was ik blij met de regen..
Onderweg naar huis kochten we cacaopoeder, om straks warme chocolademelk te maken.
Eenmaal thuis, zal mijn moeder vast op de bank hebben gezeten, breiend aan een nieuwe trui voor mij.
1 met allemaal kleurtjes. En uiteraard werd die chocomelk gemaakt.
Mijn vader lag lekker lui op de bank. Met z'n lange benen wat opgetrokken, zodat er een klein kuiltje achter die
benen ontstond. Net groot genoeg voor mij om ertussen te passen. Ik kroop ongetwijfeld op dat plekje.
Handjes om de warme mok gevouwen, zielstevreden.
Hoe kun je bij zulke gedachten nou chagrijnig blijven?
Ik glimlachte, onder mijn paraplu..
kruidje, vrouw, 56 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende