Goed bedoeld, maar...
... ik irriteer me zó hard aan de mensen die niet begrijpen dat ik NIET wil verhuizen, maar enigszins gedwongen word. En die dan vervolgens mij niet willen geloven dat, als ik nu tegen mijn ouders in ga en alsnog gewoon op mezelf ga wonen, ik het contact met mijn ouders nooit meer kan opnemen. Dat het dan ook echt voorbij is.
Het gaat in feite om het feit dat ik moet verhuizen van mijn ouders. Zij willen een oogje in het zeil houden als ik met mijn nieuwe studie begin, waar ik dus fel op tegen ben (iets met privacy, hoge bloeddruk aan mijn kant, stress en irritaties tot het punt dat ik zomaar ga schreeuwen en boos ben op iedereen for no reason). Compromis was dan dat ik eerst 2 maanden de kamer van mijn zus ga gebruiken (in fucking Tilburg), omdat die anders daar zo leeg staat, en dán pas weer naar 'huis' gaan. Of ik moest gewoon meteen weer bij mijn ouders wonen. NEVERRRR!
Maar ja, ouders boos, ik boos, grote clash, battle of the titans, dat soort idee. En dan begrijpen mensen niet dat ik mijn ouders niet kwijt wil... Die vinden dat ik best hard ben tegen mijn ouders, dat ik ze geen kans geef. (Met 'ouders' bedoel ik vooral mijn vader.) Maar ja, als die klootzak de huur opzegt (hij betaalt zeg maar alles) en dat sms't, er over belt en me dan ook nog eens een brief en mail stuurt om me dat duidelijk te maken, is me dat gewoon veel te veel. Het is gewoon een machtsspelletjes voor hem, hij geeft er niets om of ik nu faal of niet. En ik voel me zo machteloos...
En dán gaan er mensen zich afvragen waarom ik zo graag naar Tilburg wil...
Fairy Tail, vrouw, 34 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende