Goodbye to you, Daddy!

De dag als geen ander, de dag die me leven veranderde, de dag die me familie brak, de dag dat ik brak! Het was op 1 mei 2006 rond 2 uur s'nachts, werd wakker omdat ik me zus hoorde heulen, dus ik liep me kamer uit en ik zag het iedereen was aan het huilen en ik vroeg wat er was en me moeder zei dat me vader overleden was. En me hele leven stoorde in elkaar, niemand die kon dingen kon vragen over jongens, niemand die me advies geeft, niemand die me steunt, niemand met die ik zo goed kon praten, niemand die zoveel van me zou houden en het erge niemand die me vast houdt als ik ga trouwen...Ik wil nu ook niet trouwen. Ik at en dronk zeker drie dagen niks en zei niks en niemand mocht me aanraken, voor mij stond de wereld stil, me leven stond stil, ik zag iedereen tegen me praten maar ik hoorde niks... Net alsof je heel hard muziek op hebt en mensen tegen je praten, maar dan zonder de muziek, in een keer leek alles heel makkelijk, ik dacht bij mezelf en dat gebeurt met iedereen van wie ik hou, iedereen die ik belangrijk vind. Mensen zeiden met de tijd wordt de pijn minder, maar dat is niet fout. De pijn wordt erger en erger, je wilt zoveel dingen vertellen; je eerste zoen, je eerste keer sex, je eerste liefde maar ook je fouten. Je wilt steun bij liefdesverdriet, maar hij is weg, weg voor altijd!

En dan zit je weer alleen op je kamer en denkt aan die tijd van vroeger, de tijd waar ik gelukkig was, de tijd met hem!