groot verhaal.

Het is lang geleden dat ik heb geschreven.
Er is veel gebeurd,
ouders die gaan scheiden, vriendinnen
waar je soms het idee heb dat ze je
alleen laten staan. Soms voel ik me gewoon
heel alleen, al die elende die ik, we hebben mee
gemaakt.
Me moeder was vroeger sexueel misbruikt,
ze is nu al een lange tijd uit therapie en alles gaat
gelukkig nu weer goed.
Ik hoorde wel is, en dacht, dat me ouders
nu een hechtere band met elkaar hadden
omdat ze dit allemaal zo met elkaar hadden
beleefd.
Ongeveer 6 weekjes geleden kwam ik terug van de kapper,
iedereen zat huilend aan tafel, ik dacht echt: is er iemand
dood gegaan ofzo?
Maar toen vertelde papa het nieuws, dat hij niet meer
van mama hield.
Toen ik een goed gesprek had met me moeder
bleek het ook wederzijds te zijn.
Ik was stuk. Gebroken, ik heb me nooit
zo elendig gevoeld dan als toen. Vreselijk.
Ik dacht er altijd heel nuchter over, maar.. als je het zelf mee maakt
is het een stuk heftiger. De eerste 2 weken was ik
niet mezelf, ik was heel erg in mezelf gekeerd.
In me eigen wereld. De heletijd huilen,
zometeen 2 huizen, niet samen op vakantie niet dit, niet dat.
Maar ik zou kwaad worden als me ouders bijelkaar bleven
want ze bleven bij elkaar omdat het voor ons was.
Dat wou ik niet, hun moeten ook gelukkig zijn vond ik.
Ze zijn nu ongeveer 4 weekjes uit elkaar.
Het nu gaat goed, zometeen pak ik weer me spullen en vertrek
naar me moeder, 1 dorpje verder.

Ik was dikke vriendinnen met Nina, geweldig. Vrienden voor
het leven, zoiets maak je maar een paar keer in je leven mee
maar soms was het wel is wispelturig.
Deze somer kwam melissa erbij,
heel gezellig maar goed, toch kreeg ik een
beetje naar gevoel. Nina trekt meer naar melissa toe,
dat merk ik afentoe. Niet dat ik het erg
vind dat zij onse vriendin nu ook is?! Maar gewoon
dat ik nu niet echt meer 'beste' vriendinnen ben met Nina.
Afentoe krijg ik echt snauwende, kattende antwoorden terug,
of me de heletijd voor de grap drol noemen.
Maar ik ben zelf gevoelig en sommige dingen pak ik
gewoon anders op.
Als iemand zegt dat ik lelijk ben, soms denk ik, laat 't stikken,
soms denk ik. Hmm, misschien is het ook wel zo,
dan ben ik een beetje down.
Maargoed. Kwa gevoelens enzo ben ik gewoon ff wat anders,
ik ben zelf emotioneler en heb gewoon graag de momenten
voor mezelf. Bij me vriendinnen ben ik altijd, de gezellige
praatende kelly. Maar als mensen me hebben gezien,
hoe verdrietig ik was, hoe ik erover na denk.
Dan kijken mensen anders tegen me aan. Teminste,
dat denk ik.
Maar toch zijn het harstike leuke lieve meiden.

Bijna een jaar geleden was mijn liefste cavia overleden.
Zo'n schat! Ik zat eerst (het 1e en de 2e) op het clusius college.
Dat is een groenschool met diertjes en planten.
Ik heb een echt dierenhart.
Mijn cavia, vlekkie werd ernstig ziek. Hij at niet meer, helemaal niks
aan de diaree. Vreselijk. Het was zo'n fijn beestje, en dat je zoietes
kwijt raak kan je gewoon niet beseffen. We hadden hem vanaf zegmaar
vorige week een jaar geleden 6 weken bijgevoed. het begon
ergens rond Sinterklaas.
Het werd zo erg, zo mager, (500 gram. een goede cavia weegt 1200 gram!)
toen hebben we hem rustig. naja rustig!! * laten inslapen.

* die dierenarts was een eikel!! ik heb er zo'n spijt van dat ik
hem daar heb laten heen gaan!
Hij tilde hem op. Hup. Vreselijk, die piep.
Liet ie m liggen, zo levenloos. Vreselijk, ik besefde
dat ik m nu nog maar heel even levend zag.
De dierenarts draaide vlek om, 'even kijken of hij nog leeft hoor?'
Al was ik naar een andere dieren arts gegaan kreeg hij eerst
een verdoof midden om rustig geen pijn meer te hebben.
Konden we nog afscheid nemen, en dan hem rustig laten
inslapen.
Maar achteraf kon ik dat zelf ook niet weten.

Voor die dingen ben ik dus best gevoelig
dus kom ik daar liever niet bij me vriendinnen aan. Dus daarom had ik een
dagboek 'Vlekkie' genoemd. Maar daar schrijf
ik al een heletijd niet meer in, maar nu ik
net dit vond vond ik dit een goede oplossing.

xx. Kellyy.