grootvader, wel of niet ontmoeten?

maak ik de goede beslissing? ( zie verhalen genaamt grootvader voor meer uitleg)

grootvader,

Wil ik je ontmoeten? Wil ik je in mijn leven? Vertrouw ik je? Zal het me gelukkig maken?

Ieder kind wil haar familie kennen, ik had die keuze niet.
Je kon niet normaal tegen mijn moeder doen, je deed haar pijn. Je deed niet wat je beloofde. Ik was 12, je wou me ontmoeten, je zou een brief aan mijn zusje schrijven om te bewijzen dat je het meende (wat eigenlijk een stomme manier is). Ik wachte. je schreef niet. Ik vergat het. Ik leerde pijn kennen, mijn ogen werden geopent, ik leerde de waarheid verder en verder.
Nu, nu ik 17 ben, ben ik klaar met de pijn hopelijk, de littekens blijven maar ik kan eindelijk normaal mee. Geen therapie meer. Toen wou je mij weer ontmoeten. Waarom mijn zusje niet, ook al is ze een stuk jonger. mam zorgde ervoor dat Daantje ook mee mog, niet jij. Je gaf haar ook geen aandacht, je richte je op mij. Omdat je meer herrineringen met mij had? Of zat er iets anders achter?
Het gesprek verliep goed, maar wat wil ik. Het doet pijn, een grootvader hebben en tegelijktijd tegenover een vreemde zitten. Oh het was best interessant dingen uit de 2de wereldoorlog horen en eindelijk weten waarom ik een herrinering heb van een meisje dat in haar nek werd gestoken door een wesp, trouwens het enige lueke dat ik me kan herringeren.

Maar dat is het verleden. Het gaat allemaal om het verleden.
WAAROM!! Waarom kun je niet begrijpen dat je zoon ons heeft pijngedaan. HEt is zo!! Wij zijn het bewijs. THerapie, pijn en therapie zijn het bewijs. Herringeren. Hoe kan ik met mijn grootvader omgaan, maar het niet over zijn zoon hebben. Jullie vormden 1 front, wij het ander.

Bloed en tranen, het ene hebben we gemeen het ander geef je me. JE zal en misscien niet altijd meer zijn, maar waar zal ik de tranen om laten als je gaat. Kan ik me weer aan je hechten? Nee, dat kan ik niet. vertrouwen kan niet meer hersteld worden, sommige zaken zijn onvergeefbaar en onvergetelijk. toen je vrouw dood ging deed het me niks, helemaal niks, ze was mijn oma niet meer, maar een vreemde en wat doe je als een vreemde doodgaat? niks, precies wat het mij deed toen zei dood ging. Bloed maakt geen familie band.
Ik zal treuren als je overlijd. niet om jouw, maar om de opa die je ooit voor mij bent geweest. die paar fijne herringeren overschaduwt door narigheid, narigheid te erg om zelfs de erge jouw toe te wensen. Je zoon verpeste ons leven, en jij geloofde ons niet. Nou het is waar, kijk naar het bewijs.

Ik denk niet dat ik je ooit nog zou zien. ook al zouden we elkaar nog 1000 keer ontmoeten. Vaarwel opa het is tijd om afscheid te nemen, het verleden hoort in het verleden. In het heden is het een stuk beter. Ik heb een oma, ik heb nog een opa door bloed en vriendschap. En daarbij heb ik nog iets, nog een familie, niet door bloed maar door acceptatie vanaf het eerste begin. Ik heb geen behoefde aan nog en opa met een heleboel haken en ogen, ik heb familie. Na zoveel jaren zijn we compleet, een nieuw gezin, een nieuw huis, een nieuw leven en een geweldige nieuwe familie. Zij steunen mij als ik het nodig heb, ik kan tegen ze praten, huilen, zeuren en met ze lachen. Zij zijn de familie die ik door jouw en je zoon zo lang heb moeten missen.
Het is te laat voor nieuwe kansen, na zoveel jaren ben je te laat, ik heb al wat ik nodig heb. ik heb een complete familie. Je bent te laat. Vaarwel

je kleindochter annex vreemde