Grote familie.

Verroest niet in de dagelijkse dingen lief; het neemt jou leven weg.
Zij herinnerde mij er te vaak aan dat vastzitten geen optie is zelfs al lijkt het zo veilig en vertrouwt. Wat zie je dan nog van de wereld? Leef je dan nog wel? Je kan wel zeggen; nu gaat het goed dus ik stop. Net als dat je kan roepen dat jij wou dat het gister was. Maar uiteindelijk gaat de aarde gewoon verder met haar leven in het heelal.
Ik voelde mij nietig hier, alsof ik de vreemde was. Maar in plaats van de vreemdeling ben ik meer thuis dan velen die ik ken, heb ik mijn plek van veiligheid gevonden en hoop ik niet meer dat het gister was. Of ik nou spijt heb van dingen die ik tegen mensen zei toen ik nog anders was, of dat ik mensen ontzettend mis... Het veranderd weinig aan hoe morgen verloopt... En ik heb rust! Het is nog maar weinig dat ik terug denk aan mijn oude familie en dat familie er voor elkaar hoort te zijn zoals ik met mijn eigen gezin ben, dingen als vertrouwen, er voor elkaar zijn, kunnen lachen en kunnen huilen zonder woede, geen mentale crisis, geen gebroken vingers... Geen gebroken hart. Nog elke dag, redden zij mij. Net zoals zij zeggen dat ik hen red. En ik hou van hen, voor altijd.
Of wij nou drie, of meer zijn. Ik wil een gigantische familie, samen kinderen opvoeden, een gigantische tafel en koken voor 10 man of meer. Twee auto's om iedereen op vakantie te krijgen, twee wasmachines die tegelijk draaien, naar een paalcamping en een heel kamp bouwen en die onze familienaam geven. De drukte, de gezelligheid, zelfs de ruzies tussen kinderen, iedereen snotterig en tig pakjes onder de kerstboom. Ik wil een gigantische familie, als ik er klaar voor ben.
Ik ben niet meer van roest. Ik ben stainless steel.

Liefs
Lorraine