ik mis je.

Hoe begin je een brief aan iemand die je mist? Drie sigaretten later is er nog steeds geen begin gemaakt en ik weet dat je daar om staat te lachen met een irritante grijns, zo veel ben ik niet verandert. Maar het is net alsof de woorden om dit echt te beginnen missen, want elke keer als ik een hallo neerzet loop ik vast. Was je maar hier, stond je maar voor mij, dat maakte alles misschien een beetje makkelijker, maar je bent er niet, en ik kan niet meer in jou ogen kijken. Zo veel jaren later en het is nog steeds alsof ik jou vandaag voor het eerst gezien heb, en voor het laatst vastgehouden heb. Alsof jij gewoon weer door de deur heen komt lopen straks met diezelfde irritante grijns van je, alsof de hele wereld van jou was. Maar stiekem hield ik van die grijns, want al zou de hele wereld van jou zijn, jij was van mij. Of je nou stom deed of gewoon stil naast me lag.

Heb ik jou überhaupt wel verteld hoeveel jij voor mij was? Dat jou lach mijn hele wereld mooi maakte?
Dat ik nachtenlang wakker heb gelegen na ik jou ontmoet had? Jij zat gelijk al vast in mijn hart, dat is nooit anders geweest. En ik zat als een verliefde puppy elke dag opnieuw te wachten, op dezelfde plek, tot jij weer langs zou lopen, naast me kwam zitten, bij mij zou zijn. En toen jij uiteindelijk weer dat café binnenliep en rechtstreeks naar mijn tafeltje kwam wist ik niet wat mij overkwam. En elke dag daarna, het voelde als een droom. Liefste, met niemand anders deelde ik wie ik was. Jij begreep mij, jij verdroeg mij. En ik wil nog steeds niet liever dan weer naast jou wakker worden, en jou zachte huid kussen. Maar jij bent er niet meer. Ik vraag me af of een deel van jou nog bestaat en stilletjes vanaf een afstand toekijkt, maar ik weet wel beter.

Liefste, ik mis je zo. Alles is nog steeds zo leeg.