Grote Liefde

Nog een paar dagen en dan is het weer carnaval.
Ik weet het er zijn veel mensen die carnaval zien als een groot zuipfestijn waar schijnbaar iedereen vreemd gaat .... nou dit is dus niet waar, tuurlijk zijn er mensen die vreemd gaan, maar ja dat heb je altijd, en iedereen moet tenslotte doen waar ze zin in hebben, als ze mij er maar niet mee lastig vallen.

Zo heb ik 14 jaar geleden mijn grote liefde ontmoet met carnaval. Het was dinsdag de saaiste dag van heel de carnaval en ineens was hij daar. We hebben samen gepraat, gedanst en uiteindelijk ook gekust. Hij vroeg of dat ik de woensdag ook kwam en eigenlijk zat dat niet in de planning maar tuurlijk zo'n leuke jongen wil ik zeker nogmaals zien. We zijn samen naar de bussen gelopen, hebben nog gekust en we zijn elk onze bus ingestapt. En ja hoor woensdag was hij er weer. En weer lekker gepraat en op het eind van de avond weer gekust. Dit was m, als meisje van 17 wist ik het zeker, hoewel ik wel gelogen had over mijn leeftijd ( ik had gezegt dat ik 18 was dat klinkt een stuk ouder en dat zou toch nog maar 4 maanden duren ). De zaterdag spraken we af om samen naar de bioscoop te gaan, ik weet het nog goed Harley Davidson en the Marlboro man. De enigste film die ik niet wilde zien maar door de zenuwen had hij mij verkeerd begrepen en voor deze film kaartjes gehaald. We zijn samen nog op stap geweest en daarna bracht hij me keurig naar huis om daarna weer een half uur terug te fietsen naar zijn huis. En daar aan de voordeur vroeg hij me of dat ik zijn vriendinnetje wilde zijn .... tuurlijk met zo'n lekker ding zeker.

We hadden het heel fijn samen, konden lekker lachen en praten met elkaar en we pasten echt zo goed bij elkaar. In juli gingen we beide op vakantie die was nl al op tijd geboekt voordat we elkaar ontmoet hadden, en jeetje wat misten we elkaar. Hij had me 5 brieven geschreven op vakantie. En toen we elkaar weer zagen beloofden we elkaar dat we nooit meer zonder elkaar op vakantie gingen.
De 2 jaar die daarop volgde waren echt heel fijn. Totdat ik geopereerd moest worden, dit was al bekend.
Helaas ging die operatie niet zoals verwacht, en belande ik op het randje van de dood, de familie was al gewaarschuwd om naar het ziekenhuis te komen omdat het heel slecht ging met me. Een week lang heb ik op de IC gelegen, ze hebben me dagen slapende gehouden en uiteindelijk kwam alles goed.

En toen kwamen de twijfels bij mij, hij was mijn 2de vriendje en zo lief voor me, echter begon dat me juist op dat moment te benauwen. Ik wilde graag nog wat meemaken, voordat ik me al ging binden.
Ik heb het uitgemaakt.

En daar heb ik eigenlijk tot de dag van vandaag best wel spijt van gehad. Niet dat het mijn leven beheerst maar ik denk nog best wel aan hem. Altijd heb ik gezegd dat als hij weer vrijgezel zou zijn dan zou ik contact met hem opzoeken, gewoon om te kijken hoe het met hem gaat, alleen dat zal nooit gebeuren, hij woont samen en heeft afgelopen jaar een dochter gekregen.

Maar soms gaat er door mijn hoofd wat als ? Wat als ik het niet had beeindigd, hoe zou het dan verlopen zijn. En ik betrap me erop dat als ik op stap ga, ik wel eens ff naar "onze" oude stamkroeg ga, om te kijken of dat hij er misschien is ( vooral in een zatte bui ).

En nu komt dus de carnaval er weer aan en deze tijd brengt me weer even terug in de tijd.
Waarschijnlijk duik ik weer ff de stamkroeg in om te kijken of dat hij er is.