Hallo allemaal.

Ik ben al een lange tijd van plan om een dagboek te beginnen, waarom ik het nog niet eerder heb gedaan is een goede vraag ik ben iemand die zijn gevoelens moeilijk kan uiten ik neem alles tot me op totdat ik het niet meer in kan houden en komen alle gevoelens allemaal eruit.

Ik zit nu in een situatie waarbij ik het pis paaltje ben athans zo voel ik me wel, mijn vader is aan zijn hart geopereerd omdat hij wel eens een hartslag had van 250 gelukkig bleef hij wel altijd bij bewust zijn. De operatie is goed gelukt totdat ze vertelde dat er een spierziekte in de rechter hartkamer hadden ontdekt kortom nog een operatie.. me vader is nu al wel thuis alleen mag hij nog niks doen hij kan zelfs ze eigen sokken niet aantrekken. Als er maar ook iets fout gaat thuis graag ik het op me dak... ik weet ook wel dat ik wel wat moet doen maar alle goede dingen .. daar hoor ik niks over ik voel me heel klein op dit moment

ik hoop dat ik me kan verwoorden en dat mijn ouders me snappen hoe ik me voel maar of dit slim is.. ik weet niet hoe ze zullen reageren en moet ik het allemaal voor lief nemen...