Helemaal klaar mee

"Elk huisje heeft zijn kruisje" wordt er vaak gezegd.

Mijn huisje heeft wat dat betreft zoveel kruisjes, dat ik er klaar mee ben.

Nadat mijn moeder is overleden, wou mijn vader het huis verkopen en naar onze geboortestad terug verhuizen. Toen zagen mijn zus en haar vriend een mooie mogelijkheid om het huis over te kopen. Helaas was het niet zo dat mijn vader en ik snel een huisje kregen. We zijn nu een jaar verder en mijn vader en ik wonen nog steeds bij hun in het huis.

Nu is het alleen zo, dat er voordat deze keuze is gemaakt om hier te blijven, afspraken zijn gemaakt waar mijn zus en haar vriend zich niet aan houden en dit zorgt voor veel spanningen, irritaties en dus botsingen tussen ons.

Het is al een paar keer goed fout gegaan, dat we nog net geen slaande ruzie kregen, maar telkens kwam het weer goed en was het vergeten en vergeven.
Nu is deze keer alleen de emmer goed overgelopen.

Door 1 klein ding, dat mijn vriend iets eerder bij ons was dan dat ik had gezegd, werd mijn zus zo verschrikkelijk boos dat er weer een heftige ruzie is ontstaan.

We hebben al best wel een heftig verleden met mijn zus, aangezien zij altijd al een probleemkind was en we hebben zoveel van haar gepikt en zoveel voor haar gedaan, dat wat zij nu heeft gezegd, echt voelt als mes steken in onze rug.

Nu ben ik er dan ook helemaal klaar mee, zoals de titel van dit verhaal ook al zegt.

Hoeveel moet ik nog accepteren als zusje zijnde?
Hoeveel leugens en valse beloftes moet ik nog geloven?

Ze staat nu zelfs op het punt om mijn vader en mij uit huis te trappen en dit is onvergeeflijk.
Wij zijn de enige familie die zij nog heeft, aangezien zij andere banden met familieleden ook al wist te verbreken en wij hebben zoveel voor haar betekend in haar leven.
Dit vergeef ik haar nooit weer.

Het komt er op neer dat mijn vader en ik nog 1 maand hebben om ons eigen plekje te vinden, want anders...

Ik voel ook helemaal geen verdriet.
Ik vind het niet kut dat ik nu eigenlijk mijn zus kwijt raak. Het voelt zo langzamerhand als een opluchting.
Boos ben ik wel. Hoe kan ze dit haar bloedeigen familie aan doen.

Ik zeg niet dat wij altijd even lief zijn geweest, want confrontaties komen altijd vanuit 2 kanten, maar na wat wij voor haar hebben gedaan is dit echt het minste wat zij kan doen. Ons in huis hebben.

Ik weet ook niet hoe dit verder gaat aflopen.