ik heb een beetje een probleem, want omdat ik depri was/ben heb ik geprobeerd om zelfmoord te plegen het is niet gelukt maar als ik nou ineens weer zo'n aanval krijg en ik doe het weer??
@ Feather_: Leeftijd heeft daar zeer weinig mee te maken hoor. Als jij eens wist hoeveel kinderen onder de 14 afgelopen jaar alleen al zelfmoord hebben gepleegd door pesterijen of ruzies thuis dan zou je je nog verbazen.
@ Noaaatjuuh: Ik zou met iemand gaan praten over je gevoelens, dat scheelt een hoop. Dat kan je huisarts zijn maar ook een goede vriendin.
Been there, done that. Nou ja, niet echt done. Maar ik worstel ook al met depressies en zelfmoordgedachtes/neigingen/pogingen sinds m'n 13e. En idd, ga naar de dokter, licht je ouders in.
Hoe oud ben jij ? 13? MEID! denk na ! ik ben zelf 14 , en komop ! ENJOY THE LIFE! ik weet t soms zijn er echt vreselijke dingen in t leven, maar ja. Ja heel snel naar de dokter en aan je ouders vertellen.
Luister: ik ken het. Het is natuurlijk niet hetzelfde, nooit, maar ik ken het wel. Als eerste: je moet niet naar de huisarts of je ouders gaan als je dat niet durft. Wat mensen ook zeggen. Als jij niet wilt, wil je niet. Ik ben zelf naar mijn moeder gegaan, het werd erger. Ten tweede: het kan als een zelfmoordpoging voelen, maar het is het niet. Met je adem inhouden kan je nooit doodgaan. Uiteindelijk blaas je uit, altijd. Maar wat je ook doet, meestal is het geen aanval, er zit iets onder, probeer dát te ontdekken. En wat mensen ook zeggen, wat mensen op internet schrijven, wat mensen hier plaatsen, wat ik zeg: doe wat je hart zegt, altijd. Ook al zeg ik nu toch wat je moet doen, doe gewoon wat je zelf wilt. Succes ermee, ook al ben ik bijna 2 maanden te laat. (de roze/paars is ook mijn kleur... Ik gebruik hem overal. Lekker handig...!)
Een vriendin inlichten kan handig zijn, het kan opluchten. Maar verwacht niet te veel. Ze is/zijn jong. Ze kennen het niet. Ze kunnen er niet goed mee omgaan, ook al ziet dat er wel zo uit. Ik heb het ook verteld. Weken was het écht fijn en leek ik alles te kunnen zeggen, maar dan ineens komt de aap uit de mouw. Ik merkte wel dat ze nooit wat durfde te zeggen of vragen, maar ineens werd ze boos. Ik moest haar niet zo lastigvallen, niet zo afkatten en niet zo beoordelen. Stik! Ik weet niet voor wie dit allemaal geldt, maar bij mij hielp níks. Ik overweeg nu het mijn mentor te gaan vertellen, maar ik weet het niet.