Het begin van mijn boek! wat vinden jullie ervan?

Mijn voeten raken de grond, maar ik alsnog voelt het alsof ik aan het zweven ben. Mijn lichaam krijgt de ene klap na de andere te verwerken en mijn hart voel ik bonken in mijn borstkas, mijn longen snakken naar adem, mijn hoofd voelt zwaar aan, maar de adrenaline zorgt ervoor dat ik door blijf gaan.
Heel vaag op de achtergrond hoor ik vogels fluiten, auto’s die voorbij rijden, mensen die met elkaar praten en kinderen die tikkertje aan het spelen zijn.

Vanuit het niets zie ik jou tevoorschijn komen. In het begin heel wazig maar later word je steeds scherper. Je lippen gaan heen en weer maar ik kan niet verstaan wat je zegt, je gebaart dat ik weg moet gaan en je ogen stralen angst uit. Maar ik begrijp niet waarom. Plotseling werd alles donker.
De mensen die daarnet nog met elkaar aan het praten waren, waren nergens meer te bekennen. De kinderen waren gestopt met tikkertje spelen en waren bang in een hoekje verscholen. De vogels waren gestopt met fluiten en trokken weg, de auto’s reden snel langs me heen.

Ik begreep niet wat er allemaal aan de hand was, vanuit mijn ooghoek verscheen een schaduw op de grond en voor mij was jij gestopt met rennen, je leek wel bevroren, zo vast genageld aan de grond was je.
De schaduw op de grond werd steeds groter en angstaanjagender, er leek een soort gezicht in tevoorschijn te komen, maar ik kon niet zien wiens gezicht het was.
Mijn hartslag was behoorlijk gestegen en ik voelde hoe de adrenaline door mijn lichaam heen schoot. Ik wist niet wat ik moest doen, moest ik blijven staan of moest ik proberen weg te rennen. Hoe langer ik naar de schaduw bleef kijken, hoe meer het gezicht mij bekend voor kwam.

Dit kon niet en dit mocht niet, hoe kon dit waar zijn, ik herkende deze persoon nauwelijks. Het gezicht was lijk bleek en er zat een zwarte kring om de ogen. De ader in bij mijn slaap, begon te bonken en de hoofdpijn kwam opzetten, de misselijkheid begon de overhand te nemen, maar bleef maar kijken naar die omringde zwarte ogen, ik kon nergens anders naar kijken, ik stond vast genageld aan de grond en kon geen kant meer op.

Terwijl ik geen vin kon verroeren kwam ze steeds meer mijn kant op en hoe meer ze dat deed, hoe beter ik het slanke lichaam met die sterke brede schouders zag, die lange blonden lokken tot voorbij haar middel en die vel blauwe ogen.
Mijn adem stolpte in mijn keel en het enige dat ik kon doen was staren naar wat er voor me stond. Het duurde even doordat ik het door had, dat ik naar mijzelf aan het
kijken was!