het blijft toch je vader.

Daarnet ging de telefoon. Terwijl ik aan het werk ben neem ik mijn mobiel op en heb mijn vader aan de telefoon. Mijn biologische, echte vader. Niet m'n daddy, waar ik bij opgroeide, die laatst vertelde dat hij mij niet als zijn dochter ziet, nee, mijn ECHTE vader. Die, zeker door de opmerking van daddy, ineens veel meer als een vader voelt dan voorheen. Niet in de laatste plaats omdat hij de vader is van mijn twee halfbroers en mijn halfzus.

Goed. hij belde dus. Om te zeggen dat ze de uitnodiging voor mijn verjaardag hadden ontvangen, en dat hij zondag samen met zijn vrouw op mijn feest zal verschijnen. Of ik nog even het adres voor hem had, want hij was de uitnodiging kwijt.

Met trillende handen hing ik op. Maar ik vraag me af waarom.. Is het omdat ik eigenlijk mijn hele leven al op zoek ben naar een vader? Is het omdat ik momenteel te kwetsbaar ben voor dit soort dingen? Is het omdat ik gewoon niet zo goed overweg kan met sociaal complexe situaties? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik heel blij ben dat ze komen zondag. Want ookal is het een rare vent, en wordt ik er zenuwachtig van... Het blijft toch je vader.