Het gaat... Redelijk

Been back after a long time.

Ik weet niet precies hoe lang ik weg ben geweest, maar ik denk dat het goed was.
Er is veel gebeurd, maar vrijwel positief.

Allereerst ben ik 2 weken op vakantie naar Noorwegen gegaan. In een groep vol vreemde mensen. Ik vond het erg lastig een band met ze op te bouwrn en me open te stellen, maar ik heb het geprobeerd. Achteraf heb ik meer gewerkt aan mezelf en doelen die ik had gezet zoals veel wandelen en spontane dingen doen.

Na de vakantie begon school al vrij snel.
Dit betekende dat de minor die ik had gekozen van start zou gaan en ook mijn eindstage. Naar beide dingen keek ik erg uit.
Mijn eerste week minor was vooral verwarring en een hoop informatie. Gelukkig was de eerste week stage rustig aan doen en kennismakingen.

De minor is nu ten einde en ik baal daar erg van. Binnen de minor had ik jet gevoel helemaal mezelf te kunnen zijn zonder beoordeeld te worden. Ik werd geaccepteerd en hoorde er bij. Ondanks dat ik mij soms alleen en onzichtbaar voelde in de groep, heb ik mezelf zo sterk kunnen ontwikkelen. Ik ben opener geworden, oordeel minder snel, luister beter naar mezelf en mijn gevoel. Ik mag er gewoon wezen en dat ben ik gaan accepteren. En geloof me dat is zo ontzettend moeilijk als je jaren lang niet hebt ervaren hoe het is om efbij te horen, gehoord en gezien te worden en dan ook nog eens geaccepteerd!

En op stage gaat het al een half jaar zo goed. Ik krijg zo veel positieve dingen terug, word overal bij betrokken en er wordt ook naar mijn mening geluisterd. Ik ben onderdeel van iets groters en ervaar nu eindelijk eens hoe het allemaal echt werkt inplaats van alleen maar te kunnen en mogen toekijken.

Het gaat dus allemaal heel goed.
En dat beangstigd mij...
Het is nog nooit allemaal zo van een lije dak gegaan, zo soepel en makkelijk. Zonder bomen of andere obstakels op de weg.
Ik ben nu zo dichtbij mijn einddoel, mijn diploma.
Nog maar 6 a 7 maanden en de tijd gaat snel, wellicht te snel.

Ik ben zo bang dat ik als ik het heb behaald niet zo trots of gelukkig zal zijn als ik dacht. Dat ik erna in een zwart gat val, niet wetend wat ik verder moet met mijn leven, welk nieuw doel ik moet stellen.
Het gewone werk, uit huis gaan en gezin stichten is heel mooi maar klinkt zo saai.

Dus ja het gaat goed, maar ik vrees dat het niet voor al te lang meer is.
Ik wacht op het addertje onder het gras. Op de hobbel in de weg. Op een grote tegenslag zoals er altijd wel iets is geweest.