Het is voorbij

Nu is het dan echt voorbij. Met geen enkele mogelijkheid valt te ontkennen dat je niet hetzelfde voelt voor mij. Zaterdagnacht was meer dan lastig. D. hapte toe en ik ging er in mee, puur omdat ik zo hunkerde naar jou. Later kregen we op de fiets ruzie. Geen ruzie omdat je jaloers was, maar omdat ik stiekem boos was dat je het zo nuchter opnam. Ik vind het moeilijk te verkroppen dat je niet hetzelfde voelt. Al die dagen samen studeren, nachten doorhalen, wijntjes bij het water, zoenen in de auto... het voelde zo echt. Ik ben niet eens boos, maar voel me zo alleen. Het voelt ook alsof al mijn plannen voor de toekomst, beelden die we veel deelden, opeens niet meer bestaan. Zondagochtend schreide ik zachtjes en zei tegen mama dat ik geen zin meer had in de volgende dag en zo voelt het nog steeds. Ik weet dat er nu een periode komt van rouwen, daar kan ik nog mee leven, maar de periode dat ik je los moet laten voelt zo onwerkelijk. Altijd heb ik geloofd in een goede afloop, weliswaar op jouw tempo, maar het was zo magisch en simpel tegelijk dat het onmogelijk zo kon eindigen.