Het leven kan soms raar lopen

Het is even geleden dat ik hier was en ik lig er dan ook even helemaal uit.
Maar dat is niet erg, omdat het zo lang geleden is kan ik even helemaal opnieuw beginnen.

Ik ben gestart met het herlezen van al mijn berichten hier, waarvan ik bij sommige echt tranen in mijn ogen kreeg. Het is zo raar, hoe ik 5 jaar geleden in het leven stond en hoe ik er nu in sta.
Het is zo erg veranderd!

Ik woon nog steeds gelukkig samen met mijn vriend. Nu al weer ruim 2 jaar.
Ik werk ook nog steeds bij hetzelfde bedrijf, maar heb wel andere werkzaamheden.
Ondertussen ben ik dus van onzeker meisje, naar een werkende vrouw gegaan en dat is toch niet niks!

Ondanks dat was het toch weer goed om de berichten te lezen, het gaf me weer inzicht over de dromen die ik had toen ik jonger was.
Veel van de hobbies die ik had, 5 jaar geleden, zijn komen te vervallen.
Dit had ik me recentelijk al gerealiseerd, maar om het dan ook nog zwart op wit te zien, komt het toch iets harder aan... ik had zo'n goed gevoel dat ik eindelijk mijn dromen zou vinden, helaas blijkt het tegendeel eerder waar.

Ondanks dat ik altijd heb geroepen dat ik nooit op kantoor zou werken, werk ik er nu al 3 jaar. Het is wel een fijn bedrijf en leuke collega's, maar ik kijk net iets te vaak naar buiten. Ik mis het bezig zijn met mijn handen en over alles na te denken. Het enige wat ik nu doe is veel achter de computer zitten.

Ik had veel ambities op het creatieve vak, beeldend en muzikaal. Alleen het muzikale is deels nog over gebleven en ook dat doet niet meer zoveel met mij, als het 5 jaar geleden deed.
Toch is nog niet alles verloren. Vanaf volgende week ga ik al meer met mijn muziek doen.

Het beeldend gedeelte is ook nooit helemaal weggevallen, maar wel véél minder geworden.
Ook daar zou ik graag wat meer van willen oppakken, maar dan moeten mijn en ik eerst een grotere woonruimte vinden. Dan kan ik eindelijk mijn eigen plekje in huis gaan creëren. Dan komt het kunstzinnige vanzelf ook weer goed.
Het kan nu gewoon echt niet, we hebben nu maar 1 slaapkamer. behalve het bed, de kasten en de was, past er echt niks meer bij.

Helaas is het vinden van een woning hier nogal rampzalig, je moet minstens 4 jaar bij de woonstichting ingeschreven staan of je betaald een bak aan geld aan huur/koop. Het bak geld hebben we helaas niet,
is sinds een half jaar weer student en ook nog eens zijn baan kwijt geraakt. Het komt dus allemaal op mijn salaris aan ongeveer en dat is ook geen vetpot. Ik heb het al aangekaart op het werk, maar omdat er in juni/juli iets met de functies gaat veranderen, gebeurt er tot die tijd niks!

Allemaal erg frustrerend dus.

toch is alles niet helemaal slecht. We hebben in ieder geval een dak boven ons hoofd en hoeven niet iedere cent om te draaien om rond te komen.
Ook heb ik hele lieve huisdiertjes die me vaak weer opvrolijken als ik me eenzaam voel.

Al met al een rustig leventje dus, soms iets te rustig en verlang ik naar meer.
Maar
hebben we dan niet allemaal wel eens?

5 jaar geleden had ik dit allemaal niet kunnen bedenken en misschien ook niet gewild, maar nu ik hier ben en sta, is het prima en aan dat wat ik mis kan in ieder geval gewerkt worden.

Liefs Lena