Het leven, voor zover.

Nu zit ik hier, alleen in een stille kamer.
Mijn ouders en broer al slapend.
En ik heb weer een nietszeggende dag achter de rug.
Het voelt alsof uiteindelijk elke dag hetzelfde zal zijn.

Deze week is de nieuwe keuken eindelijk klaar. Eindelijk uit al die troep en weer normaal kunnen eten en koken.
Over minder dan 2 weken sta ik met mijn allerliefste bandje op het podium.

En meer.. is er eigenlijk niet om naar uit te kijken.

Er zijn wel wat vaste tijden dat ik voor de tv ga zitten, ik had vroeger een hekel aan tv kijken. Maar ik moet iets te doen hebben.
En over 10 weken heb ik de keuze gemaakt of ik intern ga of dat ik thuis hulp krijg.
Maar 10 weken zijn lang, als ik mij 10 weken zo blijf voelen dan is er straks niks meer van me over.
Maar stel het gaat beter? Durf ik dan nog de keuze te maken om intern te gaan?
Het liefste was ik nu namelijk gewoon weg. Heel ergens anders, weg van de wereld.
En ik denk dat er geen betere optie is dan intern gaan als je het hebt over blijven leven, maar dan wel nu. Ik weet niet hoe ik er over 10 weken tegenaan kijk. Maar ja, wachttijden.

Of ik school mis? Nee. Helemaal niet. Niks. Ik ben er nooit zorgeloos naar toe gegaan. Het bracht altijd zoveel stress met zich mee. Ik maak me wel zorgen over mijn havo-diploma, of ik het ga halen en hoe.

Maar ik ben eerlijk, ik heb geen idee welke kant ik op moet met mijn leven. Op geen enkele manier.
Want alles gaat slecht. Ik ga dus niet meer naar school, dat oppakken lijkt me onmogelijk op dit punt. Ik heb veel gedoe gehad rondom vrienden, vriendinnen en vriendjes. Muziek zou me moeten helpen, maar dat doet het niet echt. En thuis, word ik aan mijn lot over gelaten. Er wordt wel goed voor me gezorgd maar niet op een manier zodat ik hier bovenop kan komen. Totaal geen sturing. En ik merk gewoon aan mezelf dat ik tot steeds minder in staat ben. Mijn bed uitkomen vind ik vreselijk (ik heb het altijd moeilijk gevonden), maar om me dan om te kleden, dat is echt moeilijk. Laat staan een douche nemen. En ja, ik voel me vies. Maar ik kan het me gewoon niet opbrengen. Dan ontbijten, zo makkelijk mogelijk. En eigenlijk de rest van de dag ook: zo makkelijk mogelijk. Bank, bed, mobiel, laptop, tv, een beetje muziek maken maar daar niet verder mee komen.

Aldus mijn leven nu, mijn sleur.