Het meisje achter haar masker
Zoals gewoonlijk was ik dat meisje dat nooit opviel, ik had wel vrienden.. dat was het probleem echt niet.
Alleen toen kwam die enorme verschrikkelijke klap.. het verhaal dat mijn vader was overleden. Ik was de eerste die met de tranen in mijn ogen stond, zoveel onmacht. Het had mijn hele leven totaal overhoop gehaald.. die verschrikkelijke leuke dag, veranderde in een paar seconde tot een ware nachtmerrie. Het was die dag mezelf in slaap huilen en gewoon doen alsof. Zo ging dat een jaar door, doen alsof het me niks deed, en toch die diepe pijn voelen. 1 jaar voordoen alsof het me niks meer deed 1 heel jaar doorgegaan. Maar werkelijk ik was KAPOT! Kapot van alle pijn die ik had opgekropt in mezelf.. Maar toen kwam ik op een idee om het allemaal te vergeten door mezelf pijn te doen, alleen dat was de meest harde klap! Ik pakte gewoon een mes, en ik liet het over me heen gaan, steeds makkelijker. Want die pijn voelde ik niet, omdat mijn pijn binnenin veel erger was. Oftewel er was zo'n dag dat er 20 krassen op iedere arm stond. Maar nee HET VIEL NIET OP BIJ GYM OFZO..? tuurlijk viel het op... maar mijn geweldige smoes (Geloof het of niet) IK BEN DOOR EEN KAT GEKRABT.. Tuurlijk 20x op elke arm. Maar ze geloofde het! Zo ging het een half jaar goed. Mijn ouders en mijn zusje, broertje en 2 oudere broers hadden niks door! Oke, ik droeg veel lange shirts en mijn gedrag veranderde natuurlijk ookwel maar waarschijnlijk waren mijn ouders er blind voor. En natuurlijk ik dacht vrienden zijn te vertrouwen, maar dat ene meisje blijkbaar niet... Ze had tegen haar moeder mijn problemen verteld, en zo ging het als een lopend vuurtje.. Die moeder vertelde het aan mijn juf, en mijn juf aan mij dat zei wist van mijn problemen.. Ik huilen natuurlijk! Alleen ik wilde wel dat een volwasse persoon zou weten over mijn problemen. Maar niet op deze manier. Maar mijn juf wist er dus over.. en ze zei dat ik maar eens moest gaan praten met iemand erover. Dus ik ging naar mijn dokter toe, want die heeft zwijgplicht.. dus ik kon mijn hart gaan luchtten, maar ik had lang niet alles verteld, dus maar een tweede keer terug.. en weer praten. Tot de conclusie kwam dat ik maar eens mijn ouders moest gaan vertellen. Nou ik meen het werkelijk. Ik wilde liever dat mijn juf het wist dan mijn ouders. Maar ik had alle moed bij elkaar geraapt. En ik ben samen met mijn juf gaan praten met mijn ouders. Althans, zei sprak en ik zat stil. Ik durfte uit angst niks te vertellen.. Mijn ouders bleken niet boos te zijn.. GELUKKIG! En toen zeiden mijn ouders, Ja je kan altijd zeggen als er iets is, wij zijn er voor je! Ik hevig ja knikken, maar ik bedoelde nee. Want ik wilde dat mijn ouders niks zouden weten! Niet meer dan dat ze toen wisten. Ik was een paar maanden gestopt met snijden, alleen na een tijdje dacht ik; IK MOET HET GEWOON NOG 1x DOEN! GEWOON 1x! Maar het bleef niet bij 1x.. Nee dat was ook best wel logisch, want snijden is net zo verslavend als drugs...
Iedereen mij steunen maarja, ik nam er met mijn stomme kop geen gebruik van! alleen de rede dat ik nu niet meer snij is vanwege de jongen die 1 week en 3 dagen geleden mijn leven in kwam! Het is nu mijn vriendje en hij is enorm lief.
En natuurlijk de mensen die mij enorm hebben geholpen, BEDANKT!!
MIJN PROBLEMEN WAREN EEN JAAR GELEDEN BEGONNEN, EN NU PAS BEN IK MEZELF WEER DANKZIJ ALLE MENSEN! MIJN VADER'S OVERLIJDEN WAS IN 2005.
DIT IS MIJN VERHAAL, EN MIJN PROBLEMEN ZIJN NU VERLEDEN. LAAT DAT ZE OOK BLIJVEN!
Alleen toen kwam die enorme verschrikkelijke klap.. het verhaal dat mijn vader was overleden. Ik was de eerste die met de tranen in mijn ogen stond, zoveel onmacht. Het had mijn hele leven totaal overhoop gehaald.. die verschrikkelijke leuke dag, veranderde in een paar seconde tot een ware nachtmerrie. Het was die dag mezelf in slaap huilen en gewoon doen alsof. Zo ging dat een jaar door, doen alsof het me niks deed, en toch die diepe pijn voelen. 1 jaar voordoen alsof het me niks meer deed 1 heel jaar doorgegaan. Maar werkelijk ik was KAPOT! Kapot van alle pijn die ik had opgekropt in mezelf.. Maar toen kwam ik op een idee om het allemaal te vergeten door mezelf pijn te doen, alleen dat was de meest harde klap! Ik pakte gewoon een mes, en ik liet het over me heen gaan, steeds makkelijker. Want die pijn voelde ik niet, omdat mijn pijn binnenin veel erger was. Oftewel er was zo'n dag dat er 20 krassen op iedere arm stond. Maar nee HET VIEL NIET OP BIJ GYM OFZO..? tuurlijk viel het op... maar mijn geweldige smoes (Geloof het of niet) IK BEN DOOR EEN KAT GEKRABT.. Tuurlijk 20x op elke arm. Maar ze geloofde het! Zo ging het een half jaar goed. Mijn ouders en mijn zusje, broertje en 2 oudere broers hadden niks door! Oke, ik droeg veel lange shirts en mijn gedrag veranderde natuurlijk ookwel maar waarschijnlijk waren mijn ouders er blind voor. En natuurlijk ik dacht vrienden zijn te vertrouwen, maar dat ene meisje blijkbaar niet... Ze had tegen haar moeder mijn problemen verteld, en zo ging het als een lopend vuurtje.. Die moeder vertelde het aan mijn juf, en mijn juf aan mij dat zei wist van mijn problemen.. Ik huilen natuurlijk! Alleen ik wilde wel dat een volwasse persoon zou weten over mijn problemen. Maar niet op deze manier. Maar mijn juf wist er dus over.. en ze zei dat ik maar eens moest gaan praten met iemand erover. Dus ik ging naar mijn dokter toe, want die heeft zwijgplicht.. dus ik kon mijn hart gaan luchtten, maar ik had lang niet alles verteld, dus maar een tweede keer terug.. en weer praten. Tot de conclusie kwam dat ik maar eens mijn ouders moest gaan vertellen. Nou ik meen het werkelijk. Ik wilde liever dat mijn juf het wist dan mijn ouders. Maar ik had alle moed bij elkaar geraapt. En ik ben samen met mijn juf gaan praten met mijn ouders. Althans, zei sprak en ik zat stil. Ik durfte uit angst niks te vertellen.. Mijn ouders bleken niet boos te zijn.. GELUKKIG! En toen zeiden mijn ouders, Ja je kan altijd zeggen als er iets is, wij zijn er voor je! Ik hevig ja knikken, maar ik bedoelde nee. Want ik wilde dat mijn ouders niks zouden weten! Niet meer dan dat ze toen wisten. Ik was een paar maanden gestopt met snijden, alleen na een tijdje dacht ik; IK MOET HET GEWOON NOG 1x DOEN! GEWOON 1x! Maar het bleef niet bij 1x.. Nee dat was ook best wel logisch, want snijden is net zo verslavend als drugs...
Iedereen mij steunen maarja, ik nam er met mijn stomme kop geen gebruik van! alleen de rede dat ik nu niet meer snij is vanwege de jongen die 1 week en 3 dagen geleden mijn leven in kwam! Het is nu mijn vriendje en hij is enorm lief.
En natuurlijk de mensen die mij enorm hebben geholpen, BEDANKT!!
MIJN PROBLEMEN WAREN EEN JAAR GELEDEN BEGONNEN, EN NU PAS BEN IK MEZELF WEER DANKZIJ ALLE MENSEN! MIJN VADER'S OVERLIJDEN WAS IN 2005.
DIT IS MIJN VERHAAL, EN MIJN PROBLEMEN ZIJN NU VERLEDEN. LAAT DAT ZE OOK BLIJVEN!
18 jun 2008
- meld ongepast verhaal
-
jeweetzelf
woensdag 18 juni 2008 20:46
wow,
iemand die hetzelfde als mij mee maakt.
bij my doet snijden ook geen pijn meer. het is fijn heel erg fijn(w.)
ik denk dat jij ook aan een depressie hebt geleeft, nu zit ik nog in die tijd.
sterkte benervorjou
x -
aanonieem
donderdag 19 juni 2008 17:56
liefiee.
ik ben er voor je hea.
die tijd is verleden tijd.
en ik gaa er voor zorgen dat ie verleden blijft.
LoveeeYouSoo!(L)
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 30 jun 2008 Ruzie ( 5 )
- O 19 jun 2008 ME AND MYSELF ( 2 )
- O 18 jun 2008 Het meisje achter haar masker ( 2 )
- O 18 jun 2008 Voor mijn aanonieem ! <33 ( 7 )
- O 18 jun 2008 Gedicht ( 3 )
- O 18 jun 2008 Gedicht ( 3 )
- O 17 jun 2008 Gedicht <33 ( 2 )