Tranen stromen,
voor iets, voor niets.
Of voor het verleden?
Overstuur en buiten mezelf,
in verwarring en door verdriet.
Hopelijk duurt is dit maar voor korte duur.
Hoe lang gaat zich dit nog herhalen?
Hoe vaak moet ik deze momenten nog doorstaan?
Heb ik die tijden dan nooit echt verwerkt?
Wanneer kan ik ze laten gaan?
Stel vaak mezelf de vraag,
waarom zijn hier geen antwoorden op?
Waarom moet dit toch blijven en zo zijn?
Laat ik mijn tranen hierom weer vloeien?
Is het verdriet in het onverwerkte?
Of zijn ze de achtergebleven herinneringen.
Ben ik die dan in mijn onbewuste aan het verwerken?
Is het dan dit wat ongewild,
door mijn gedachten spookt?
Is dit dan echt niet te stoppen?
Want graag zou ik lachend,
door het nog resterende gaan.