het regent, het regent
Niet buiten, maar van binnen in mijn hoofd en hart. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit eerder zo volslagen ongelukkig en verloren heb gevoeld. Ik zit vast. Heb geen zin meer in dit leven, maar kan er niks mee omdat ik dat mn kinderen niet aan kan doen. Dat is niet de erfenis die ik wil achterlaten.
Inmiddels hebben ze bij het ggz ook door gekregen dat het niet zo erg goed gaat en dat de angst om mezelf niet meer in de hand te hebben en mn meiden uit het oog te verliezen hierin toch best heel rëeel is.
Ik ben nu dus opgeschaald in mn belangrijkheid qua behandeling. Wat een eer. 2 keer per week komt er een PIT (psychiatrische intensieve thuiszorg) verpleegkundige op bezoek hier om me met raad bij te staan, me aan te horen en samen een structuur in mijn dagen te brengen. Ik ben ook inmiddels de totse slikster van een middel tegen zware depressie en slik dan ook gewoon de pillen die ik al had nog. Het grof geschut is dus aangerukt. Ik hou helemaal niet van al die chemische troep in mn lijf maar ben nu op een punt beland dat het me niks meer kan schelen wat ik moet slikken, als het maar ietsje lichter wordt. Want dit hou ik niet zo lang meer vol, ik zit aan mn max. En ik wil zo graag vol houden. Ben veel te nieuwsgierig naar wat voor mensen die dametjes van me worden als ze later groot zijn en wil dat ze een moeder hebben die trots op ze is, niet eentje die het opgegeven heeft. Ik wil, ik wil wil, ik knok en knok en knok maar allemachtig wat voelt dit klote en wat doet het zeer daar heel diep binnenin mij....
Inmiddels hebben ze bij het ggz ook door gekregen dat het niet zo erg goed gaat en dat de angst om mezelf niet meer in de hand te hebben en mn meiden uit het oog te verliezen hierin toch best heel rëeel is.
Ik ben nu dus opgeschaald in mn belangrijkheid qua behandeling. Wat een eer. 2 keer per week komt er een PIT (psychiatrische intensieve thuiszorg) verpleegkundige op bezoek hier om me met raad bij te staan, me aan te horen en samen een structuur in mijn dagen te brengen. Ik ben ook inmiddels de totse slikster van een middel tegen zware depressie en slik dan ook gewoon de pillen die ik al had nog. Het grof geschut is dus aangerukt. Ik hou helemaal niet van al die chemische troep in mn lijf maar ben nu op een punt beland dat het me niks meer kan schelen wat ik moet slikken, als het maar ietsje lichter wordt. Want dit hou ik niet zo lang meer vol, ik zit aan mn max. En ik wil zo graag vol houden. Ben veel te nieuwsgierig naar wat voor mensen die dametjes van me worden als ze later groot zijn en wil dat ze een moeder hebben die trots op ze is, niet eentje die het opgegeven heeft. Ik wil, ik wil wil, ik knok en knok en knok maar allemachtig wat voelt dit klote en wat doet het zeer daar heel diep binnenin mij....
20 jul 2011
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 19 dec 2011 vecht kleine meid ( 4 )
- O 14 okt 2011 Verdwaald
- O 25 aug 2011 wanhoop
- O 02 aug 2011 alweer bijna een jaar voorbij
- O 22 jul 2011 aaargh ( 1 )
- O 20 jul 2011 het regent, het regent
- O 27 jun 2011 en langzaam dondert allles in elkaar ( 1 )
- O 15 jun 2011 het zit in elke vezel van mijn lichaam
- O 05 jun 2011 pfff ( 1 )
- O 07 mei 2011 kinderlogica is zo grappig ( 2 )
- O 06 mei 2011 er komt nooit een derde kind ( 8 )
- O 29 apr 2011 zo suf en moe van mn pillen ( 2 )
- O 27 apr 2011 ontaarde moeder ( 4 )
- O 27 apr 2011 weer aan de pillen ( 6 )
- O 22 apr 2011 dochterlief weer in actie.