er komt nooit een derde kind
Het is definitief, vanmiddag is de schaar er in gegaan bij manlief. Onze meiden zullen nooit geen broertje of zusje meer krijgen. Mijn gevoel gaat al de halve dag alle kanten op. Aan de ene kant is het goed zo. Man wil geen derde zegt ie dus das al punt 1 wat ervoor pleitte. Daarnaast vind mijn lijf zwanger zijn gewoon niet zo leuk en geeft het dan aan alle kanten op waardoor ik de laatste keer in een rolstoel eindigde met bijna de halve zwangerschap buikpijn en een operatie om de boel van binnen te herstellen nog in het fijne vooruitzicht. Das zeker ook een goed punt. En dan hebben we nog mijn postnatale depressie die maar niet van wijken wil weten. Daar wordt al helemaal niemand vrolijk van en ik al helemaal niet en de kans op herhaling is groot. 3 punten dus die dik voor pleitten dus daarom op naar het ziekenhuis.
En nu, nu het gebeurd is voelt het inderdaad wel verstandelijk als de beste keuze maar stiekem ben ik er toch ook een beetje verdrietig om. We maken zulke mooie kindjes samen en zwanger ben ik zo heerlijk trots op mn lijf terwijl ik mn lijf normaal vreselijk vind. Vroeger wilde ik altijd graag 3 kinderen dus misschien voelt het daarom wel een beetje als een verlies. Maarja, dom om er verdrietig om te zijn want ik wist toch al lang dat man geen derde wilde.
Tja, hoe het ook zij, het gevoel is er maar is tevens hartstikke nutteloos want manlief zit met een pijnlijk kruis op de bank dus: this ship has sailed never to return
sann73, vrouw, 51 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende