Het slachtoffer thuis (1)

Ze had het geluk dat er niemand thuis was. Madelyn draaide de deur van het slot en stapte de hal binnen. Mam en pap waren werken en Nico zat op school. Ze had dus gelukkig tijd genoeg om zichzelf wat toonbaarder te maken. De deur deed ze achter zich op slot. Alsof Ralph en zijn vrienden ineens bij haar binnen zouden komen. Madelyn liep de trap op en bleef voor de badkamerdeur staan. Als ze de deur nu opende, stond ze meteen oog in oog met haar gehavende gezicht. Het zou waarschijnlijk erger zijn dan ze nu dacht. Haar hand duwde de klink naar beneden en een seconde later staarde ze gespannen in de spiegel. Haar keel werd droog bij de aanblik van haar kapotte gezicht. Ze hadden haar niet erger toe kunnen takelen. Dit kon ze amper verbergen. De linkerkant was rood en opgezwollen. Bij haar slaap zat een snee. Nare jongens!

Het lauwe water op haar lichaam verzachtte de pijn maar een beetje. Een paar achtergebleven tranen vonden hun weg naar het afvoerputje. De zachte handdoek deed haar denken aan vroeger. Elke keer als ze ziek was, verwende mam haar met warme dekens en kruiken. Ze kromp ineen toen de handdoek haar pijnlijke ribben raakte. Hoe kon ze zich ooit gedragen alsof er niets aan de hand was?

De deur sloeg met een klap dicht en Madelyn dook ineen. Het glas thee in haar handen had zojuist haar handen verwarmd, maar was nu ineens ijzig koud geworden. Wie was er nu weer zo vroeg thuis? Het was nog niet eens elf uur! De douchebeurt was heerlijk, maar had haar wonden niet geheeld.
‘Wat een weertje zeg!’ Sinds wanneer praatte mam in zichzelf? Een sleutelbos werd in de la gelegd, en Madelyn wist dat ze binnen nu en een paar seconden ontdekt zou worden. Haar vermoeden was wel degelijk juist. Mam kwam de kamer binnen en bleef abrupt staan toen ze haar zag zitten.
‘Maddie! Wat doe jij hier? Je hoort op school te zitten!’ Ze liep naar de bank en hield haar hand geschrokken voor haar mond. ‘Je gezicht… Wat is er gebeurd, lieverd?’
Nu moest ze wel een smoes gaan verzinnen.
‘O, ik ben van mijn fiets gevallen en toen heeft de conciërge me naar huis gestuurd.’ Ze moest nonchalant overkomen, want haar moeder had een scherpe blik.
‘Heb je veel pijn? Misschien moeten we even langs de dokter gaan.’
‘Het lijkt erger dan het is, mam. En een dokter is echt niet nodig!’ Slimme dokters konden vast zien dat de wonden niet van een fietsval kwamen.
Mam stond op. ‘Goed dan, maar als pap zegt dat je wel naar een dokter moet, gaan we er wel heen. Daar heb jij niks over te zeggen.’
Tja, die onderzoekende blik van pap zou ze niet kunnen ontlopen.