Het verleden
Gisteravond had ik concert van Papa Roach. Dat was echt geweldig, maar wat ik me nog het beste kan herinneren in de treinrit naar huis. Ik voelde me een beetje grieperig en was van plan mijn ogen even dicht te doen.
Toen kwam er een man schuin tegenover me zitten. Hij begon tegen me te praten, wat ik hooguit wat irritant vond. Ik deed alsof ik echt in slaap viel, tot ik hoorde dat hij een foto van me maakte. Ik ben nog nooit zo hard geschrokken. Even later maakte hij nog een foto, waar ik even hard van schrok, zo niet harder.
Ik in mijn eentje in de trein, een beetje ziekig, de penetrante geur van wiet in mijn neus, het was precies dezelfde situatie. In plaats van keihard weg te rennen, bleef ik zitten. Verstijfd van angst, dat hij wat zou doen. Hij bood me iets te drinken aan, meteen schoot de gedachte dat hij er GHB in had gedaan door mijn hoofd.
Als ik er nu aan terug denk, word ik spontaan misselijk. Alweer, precies dezelfde gevoelens, symptomen zou je ze haast kunnen noemen. Niks willen eten, omdat ik bang ben dat ik het er vijf minuten later weer uitkots. Me terugtrekken uit sociale situaties, het gevoel dat ik vies ben en mijn handpalm die jeukt. Willen slapen tot het voorbij is, hopen dat het niet echt gebeurd is...
Die man wilde alleen maar aardig zijn, dat besef ik me. Maar door die hele setting ben ik me dingen gaan herinneren van de vorige keer dat ik alleen in de trein zat, ook een beetje ziekjes. Met de geur van wiet in de lucht, overduidelijk aanwezig. Stukje voor stukje komt het terug... Alles wat in verdrongen heb, zijn hand op mijn enkels, het raampje boven me dat open staat, dat per se dicht moest... Waarbij hij mijn borsten als 'steun' gebruikte om niet om te vallen. Ik was zo bang, voelde me zo klein... Alles wat daarna volgde komt beetje bij beetje terug.
Ik voel me zo vies... Het is net alsof ik alles weer herbeleef, elke gruwelijke seconde ervan... De drang mijn benen ferm tegen elkaar te drukken, tien keer over mijn schouder kijken, zelfs als ik tegen een muur gedrukt sta me nog niet veilig voelen.
Ik dacht dat ik er vrede mee gesloten had, dat ik er over heen was... Het is ook al ruim anderhalf jaar geleden. En waarom komt juist nu alles weer naar boven? Ik weet dat ik me er al een tijdje niet zo lekker meer bij voelde, maar...
Dit is echt gewoon kut.
Toen kwam er een man schuin tegenover me zitten. Hij begon tegen me te praten, wat ik hooguit wat irritant vond. Ik deed alsof ik echt in slaap viel, tot ik hoorde dat hij een foto van me maakte. Ik ben nog nooit zo hard geschrokken. Even later maakte hij nog een foto, waar ik even hard van schrok, zo niet harder.
Ik in mijn eentje in de trein, een beetje ziekig, de penetrante geur van wiet in mijn neus, het was precies dezelfde situatie. In plaats van keihard weg te rennen, bleef ik zitten. Verstijfd van angst, dat hij wat zou doen. Hij bood me iets te drinken aan, meteen schoot de gedachte dat hij er GHB in had gedaan door mijn hoofd.
Als ik er nu aan terug denk, word ik spontaan misselijk. Alweer, precies dezelfde gevoelens, symptomen zou je ze haast kunnen noemen. Niks willen eten, omdat ik bang ben dat ik het er vijf minuten later weer uitkots. Me terugtrekken uit sociale situaties, het gevoel dat ik vies ben en mijn handpalm die jeukt. Willen slapen tot het voorbij is, hopen dat het niet echt gebeurd is...
Die man wilde alleen maar aardig zijn, dat besef ik me. Maar door die hele setting ben ik me dingen gaan herinneren van de vorige keer dat ik alleen in de trein zat, ook een beetje ziekjes. Met de geur van wiet in de lucht, overduidelijk aanwezig. Stukje voor stukje komt het terug... Alles wat in verdrongen heb, zijn hand op mijn enkels, het raampje boven me dat open staat, dat per se dicht moest... Waarbij hij mijn borsten als 'steun' gebruikte om niet om te vallen. Ik was zo bang, voelde me zo klein... Alles wat daarna volgde komt beetje bij beetje terug.
Ik voel me zo vies... Het is net alsof ik alles weer herbeleef, elke gruwelijke seconde ervan... De drang mijn benen ferm tegen elkaar te drukken, tien keer over mijn schouder kijken, zelfs als ik tegen een muur gedrukt sta me nog niet veilig voelen.
Ik dacht dat ik er vrede mee gesloten had, dat ik er over heen was... Het is ook al ruim anderhalf jaar geleden. En waarom komt juist nu alles weer naar boven? Ik weet dat ik me er al een tijdje niet zo lekker meer bij voelde, maar...
Dit is echt gewoon kut.
22 apr 2009
- meld ongepast verhaal
-
Jongbloed*
woensdag 22 april 2009 23:51
Ik was ook naar Papa Roach.
En het was zeker geweldig.
Maar wat je nu vertelt iets minder...sterkte.
-
Wolfe Tone
donderdag 23 april 2009 10:37
Dat soort dingen kun je wel wegdrukken, maar daarmee heb je er geen vrede mee gesloten. En in allerlei andere vormen was het al lang aanwezig, dat zag ik ook. Misschien is het tijd om het niet langer weg te drukken, maar trachten te verwerken..?
En anderhalf jaar is niet lang voor zoiets.. Heel veel sterkte iig. -
AwfulMe.
zondag 10 mei 2009 22:46
Wat WolfeTone dus zegt.. 1,5 jaar lijkt lang, maar om iets te verwerken wat overduidelijk een traumatische uitwerking op jou heeft, is 1,5 juist veel te kort. Zeker als je het enkel maar weg gestopt hebt, en dus niet verwerkt. Sterkte !
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 28 mrt 2011 I am legend ( 3 )
- O 27 sep 2010 Dag lieve papa ( 1 )
- O 02 mrt 2010 hotmail gekut
- O 25 jan 2010 De ware ( 3 )
- O 21 jan 2010 Voordelen van ziek zijn ( 1 )
- O 19 jan 2010 Gebroken ( 4 )
- O 18 jan 2010 Ontbijt ( 1 )
- O 11 jan 2010 Motivation Proclamation ( 2 )
- O 07 jan 2010 R.I.P. Fietsje... ( 1 )
- O 06 jan 2010 Random meuk ( 1 )
- O 04 jan 2010 Inspiratie
- O 03 jan 2010 Studiehulp ( 1 )
- O 02 jan 2010 Studieproblemen ( 2 )
- O 25 dec 2009 First day of christmas...
- O 25 dec 2009 Haar naam was Sarah ( 6 )