Het zal pijn blijven doen

Maar ik twijfel of pijn het juiste woord is.. Het is meer combinatie van leegte, verdriet, gemis en onmacht. De Waarom!! vraag knalde op die dag en de dagen die erop volgde zo hard en zo vaak door mijn hoofd. En af en toe dan ga ik weer terug naar die dag, naar dat moment. Vaak overkomt het gewoon. Dat ik in ene weer aan je denk. En zelfs een beetje tegen je praat.

Zag net een mailtje van jou, gestuurd door je pa. Het was eerst wel even schrikken. Hij schreef het nog steeds zwaar te hebben, wat ik volkomen begrijp. De dag dat ze jou de grond in lieten zakken, man wat was je pa kapot zeg... Hij ook dat hij nog steeds opzoek was naar foto's. Wat wou ik toch graag dat we nieuwe foto's konden maken.

Terug denken aan jou is slecht voor me, denk ik terwijl ik die gedachte meteen weg schud. Ik mag je nooit vergeten en ik zal je nooit vergeten. Hoe je was, als vriend, als mede-speler, als persoon. Maar ik zal ook niet vergeten hoe je was tijdens het afscheid in de kerk. Je lag daar, wij zaten. M was zelfs zo kapot dat hij ons afscheid mistte. Van te voren was verteld wat we moesten doen. We zaten allemaal in football pak, helmpje af. We maakte voor het laatst een cirkel met jou erbij. Jij in het midden. Zoals we normaal het publiek bedankten door op onze bovenbenen te klappen, klapte wij nu voor jou. Maar niet op de bovenbenen maar op onze helmen. Tijdens het klappen keek ik je aan en dat was het zwaarste moment van die periode. Jij leek niet meer op jezelf. Zo had ik je liever niet willen zien, maar het was tegelijkertijd ook een afsluit moment.

De weg naar de begraafplaats was wel weer zwaar, en vraag me nu pas af wat er met de rozen gebeurd is die we op je gelegd hadden. Zullen die samen met jou begraven zijn? En weer besluit ik om je te gaan bezoeken. Maar twijfel er toch aan.. In die ruim 2 jaar al! Heb ik geen 1 keer de moed kunnen vinden.


voel me nu echt weer beroerd.. kruip mijn bed maar in..


*