Hij.

Ik date al een tijdje met een jongen.

Hij leek voor mij de geschikte jongen. Lief, begripvol, geduldig eigelijk alles wat ik in een jongen zoek.
Ik kon uren met hem praten, en dan niet zomaar praten over koetjes en kalfjes maar over 'echte' dingen. Over problemen uit mijn verleden het leek alsof hij er serieus naar wou luisteren misschien zelfs wel begrijpen. Ik had echt het gevoel dat ik hem kon vertrouwen want het voelde ook zo. Ik voelde me vertrouwd bij hem alsof hij me wou nemen zoals ik ben. Hij leek echt anders dan al die andere vriendjes die ik heb gehad, zou dit hem dan zijn?

Maar nu, nu is het zo anders.

We hebben ruzie gekregen over iets heel onbenulligs. En als ik zeg dat het me spijt lijkt hij het wel niet te horen. Hij legt alle schuld bij mij en als ik hem probeer uit te leggen hoe het inelkaar zit doet hij netalsof ik alles goed praat. Terwijl ik dat voor mijn gevoel echt niet doe, en als ik dat wel doe voor zijn gevoel het me spijt en dat ik dat niet wil doen. Maar ook dat wil hij niet horen.

Het is mijn schuld en ik doe dat 'zo' omdat ik dat niet anders kan volgens hem en hij hoeft daar geen excuus voor te horen zo ben ik gewoon. Dat heeft hij uit me verhalen gehaald wat ik over mezelf verteld heb.

What the fuck? Ik vertel hem in diepste vertrouwen, ik laat een stuk vanmezelf zien wat ik niet zomaar durf te laten zien aan iedereen alleen aan mensen die ik vertrouw en waar ik van hou. En nu gebruikt hij dat tegen mij, doet hij alsof ik een achterlijke ben. Ja, ik ben vroeger beschadigd en daardoor heb ik moeite met dingen maar dat betekent niet dat je daar alles op hoeft af te schuiven, en zeker niet in een situatie waar het gewoon op geen enkele manier iets mee te maken heeft. En hoeveel weet hij nou van mij? hoelang kent hij me nou?

zucht.