Hij.
Normaal. Heb ik áltijd last van liefdesverdriet. Een stekend gevoel bij je hart. Of een zeurend.
Het achtervolgt me. En er is niks aan te doen. Behalve liefde krijgen van die ene persoon.
Het is vandaag precies een week geleden. En ik mis hem. Maar ik ben nog nooit zó rustig geweest.
We hebben nog geen ruzie gehad sinds het uit is.
Ik zag net een foto. Van hem en mij. Hij gaf me een kusje op mijn wang en ik lachte erbij.
Ik zag de liefde op die foto. De liefde en intimiteit wil ik terug. Maar ik krijg hem niet terug. Echt niet.
Ook al luistert hij nog steeds zo goed naar me. Ik moet hem loslaten. Hem zijn geluk gunnen.
En zelf beter worden. Mezelf leren begrijpen. En goede hulp aanvaarden.
En pas dan. Het moment waarop ik kan zeggen dat ik gelukkig ben. Het moment dat ik niemand nodig heb die me door het leven heen moet slepen. Dan zal er een kleine kans ontstaan dat we weer terug bij elkaar komen.
Maar daar mag ik niet op hopen. Al doe ik dat toch. Want ik houd van hem. En ik vertrouw hem. Zoals ik niemand anders vertrouw.
iusedtobe, vrouw, 28 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende