Hij gaat..
Je hebt een beeld van hoe alles in je leven gaat.. Toch?
Ik wel: Ik zou gelukkig zijn in mijn relatie, in mijn leven. Ik zou gaan samen wonen en rond mijn 27e willen beginnen met een gezin stichten en nadat mijn 2 kinderen groot genoeg zouden zijn, zou ik gaan trouwen.
Wat nou als dat, in één klap weg valt?
L vertelde een paar maanden geleden dat hij het wel gaaf zou vinden om, na zijn studie een jaar in Amerika te gaan wonen. Ik snapte hem en dit leek mij ook wel een uitdaging. Niet wetende dat hij een paar maanden later zou vertellen, op een vrij lullige manier, dat hij, álleen een jaar naar Amerika gaat.
Bam, dag toekomst..
(Gelukkig) is dit vanaf Juli 2017, maar dat houdt wel in dat onze toekomst samen nu heel anders gaat worden.
We zouden dat jaar samen naar Australië gaan... We zouden dan 2 jaar samen zijn en hopelijk een heel stuk gelukkiger dan nu en een heel stuk sterker in onze relatie staan.
Ik ben suportive, écht, maar ik vind het zó, zó erg!!!
Toen ik het vanmiddag hoorde, begon ik met huilen en dat doe ik nu nog.
Ik kán en wil geen jaar zonder hem! Ik vind 2 weken elkaar niet zien, nu al erg.
Behalve het feit dat je elkaar héél lang niet ziet, spreek je elkaar ook amper. Dat tijdverschil is killing. We hebben dat al eens gehad, 1,5 week...
"Je kunt toch 'gewoon' langs komen?" - Gewoon? Gewoon langs komen? Niets is dan nog normaal..
Hij heeft een heel nieuw, spannend, leuk leven daar met non stop afleiding. Nieuwe baan, nieuwe omgeving, nieuwe vrienden en ik zie het al helemaal gebeuren dat 'ie iemand anders vind en uiteindelijk niet meer terug komt.
En ik zit thuis. Alleen. Met 100 herinneringen alleen al in mijn slaapkamer en mis hem non stop super erg.
Ik wil niet dat hij gaat. Of jawel, voor hem wil ik het wel. Voor ons alleen niet. Ik ga dat niet trekken.
Ik trek de gedachte alleen al dat ik hem uit moet gaan zwaaien op Schiphol en hem dan vervolgens een aantal maanden niet kan zien, voelen, aanraken, knuffelen niet
Ik wel: Ik zou gelukkig zijn in mijn relatie, in mijn leven. Ik zou gaan samen wonen en rond mijn 27e willen beginnen met een gezin stichten en nadat mijn 2 kinderen groot genoeg zouden zijn, zou ik gaan trouwen.
Wat nou als dat, in één klap weg valt?
L vertelde een paar maanden geleden dat hij het wel gaaf zou vinden om, na zijn studie een jaar in Amerika te gaan wonen. Ik snapte hem en dit leek mij ook wel een uitdaging. Niet wetende dat hij een paar maanden later zou vertellen, op een vrij lullige manier, dat hij, álleen een jaar naar Amerika gaat.
Bam, dag toekomst..
(Gelukkig) is dit vanaf Juli 2017, maar dat houdt wel in dat onze toekomst samen nu heel anders gaat worden.
We zouden dat jaar samen naar Australië gaan... We zouden dan 2 jaar samen zijn en hopelijk een heel stuk gelukkiger dan nu en een heel stuk sterker in onze relatie staan.
Ik ben suportive, écht, maar ik vind het zó, zó erg!!!
Toen ik het vanmiddag hoorde, begon ik met huilen en dat doe ik nu nog.
Ik kán en wil geen jaar zonder hem! Ik vind 2 weken elkaar niet zien, nu al erg.
Behalve het feit dat je elkaar héél lang niet ziet, spreek je elkaar ook amper. Dat tijdverschil is killing. We hebben dat al eens gehad, 1,5 week...
"Je kunt toch 'gewoon' langs komen?" - Gewoon? Gewoon langs komen? Niets is dan nog normaal..
Hij heeft een heel nieuw, spannend, leuk leven daar met non stop afleiding. Nieuwe baan, nieuwe omgeving, nieuwe vrienden en ik zie het al helemaal gebeuren dat 'ie iemand anders vind en uiteindelijk niet meer terug komt.
En ik zit thuis. Alleen. Met 100 herinneringen alleen al in mijn slaapkamer en mis hem non stop super erg.
Ik wil niet dat hij gaat. Of jawel, voor hem wil ik het wel. Voor ons alleen niet. Ik ga dat niet trekken.
Ik trek de gedachte alleen al dat ik hem uit moet gaan zwaaien op Schiphol en hem dan vervolgens een aantal maanden niet kan zien, voelen, aanraken, knuffelen niet
16 mrt 2016
- meld ongepast verhaal
-
blush
donderdag 17 maart 2016 07:31
Waarom gaan jullie niet samen?
-
JustMe22
donderdag 17 maart 2016 13:37
Pff lijkt me verschrikkelijk..! Snap je helemaal, je gunt het hem ontzettend, maar ondertussen blijf jij alleen achter. Ik weet niet hoe & of ik ermee zou kunnen omgaan.. Heel veel succes!
-
InsecureMe
donderdag 17 maart 2016 22:43
@Blush Hij vind het iets om alleen te doen... Eigen droom. En ik snap het... maar vind t vreselijk!
@Justme22
Dankjewel!!! Kan nu alleen nog maar huilen en dat snapt ie gelukkig maar ik ga het heel zwaar krijgen
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 10 jun 2018 Does the pain go away? Ever? ( 3 )
- O 06 jun 2018 Heartbroken ( 4 )
- O 21 mei 2018 I don't get it
- O 05 mrt 2018 Genade klap
- O 18 jan 2018 Happy place
- O 03 jan 2018 I need your help
- O 02 jan 2018 Geweldige 1e indruk... NOT ( 1 )
- O 30 dec 2017 He asked me
- O 20 dec 2017 Christmas love ( 3 )
- O 17 nov 2017 Psycho ex
- O 12 nov 2017 Ik ben verliefd ( 1 )
- O 24 okt 2017 You're like a God!
- O 23 okt 2017 Back on track ( 1 )
- O 26 sep 2017 3 maanden qua tijd maar nog geen stap verder ( 1 )
- O 06 aug 2017 Nog steeds niet de oude ( 1 )