hoe ik me eigenlijk voel
Het is niet mijn gedicht, ik vond het ergens op internet. Ik vind het heel moeilijk om uit te leggen hoe ik me voel, maar dit gedicht legt het perfect uit.
Ken je dit gevoel?
Niet meer weten wat je moet schrijven,
omdat je bang bent wat anderen er van zullen denken.
Niet meer durven aangeven wat je voelt,
omdat je verwacht dat anderen toch niet snappen wat je bedoelt.
Je lastig voelen, een blok aan het been.
Denkend, dat ze het onderhand zat zijn.
Willen kappen met alles omdat je steeds denkt,
het gaat toch altijd mis.
Zo bang zijn iemand te verliezen,
dat je het liefst gewoon zelf het contact maar verbreekt.
Niet alleen kunnen zijn,
en in gezelschap, verlangen naar de stilte.
Het idee hebben dat niemand begrijpt wat je voelt.
Steeds het gevoel hebt, dat je je moet verantwoorden,
voor wat je denkt, voelt en voor wat je doet.
Het gevoel hebt, dat je een vreselijke puinhoop van alles hebt gemaakt.
En dat er geen weg meer terug is, maar ook geen weg meer vooruit.
Alleen maar die angst en die pijn, die je voelt diep van binnen.
En steeds denkt dat je er alleen voor staat, en dat je er nooit meer uitkomt.
Ik weet trouwens niet van wie et is.
ehh tja, vrouw, 32 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende