Hoe onafhankelijk is de rechtspraak eigenlijk?

Het verhaal wat ik schrijf staat, zo heb ik moeten constateren niet op zichzelf. Het verhaal begint in 1996, mijn relatie was ten einde en mijn vriendin vertrokken zonder zich druk te maken over de afwikkeling. Onnozel als ik was begon ik mijn toer bij de gemeente. Deze liet de nieuwe woonplaats een onderzoek instellen, wat uiteindelijk resulteerde in een uiteindelijk uitschrijving. Met deze uitschrijving vertrok ik nog net zo onnozel naar de woningbouw vereniging. Deze gaf mij echter aan dat ik dat niet kon doen en dat mijn toenmalige partner zelf moest regelen dat ze uit de woning werd uitgeschreven. De reden was echter wel een legitieme. Zo werd voorkomen dat iemand zijn partner eruit kon zetten en het huis over kon nemen, terwijl beide er evenveel recht op hadden. Ze voegde er aan toe dat ik me, indien ik zou verhuizen, zou moeten uitschrijven als persoon waarna het huis automatisch werd overgedaan aan de andere rechtmatige huurder. In dit geval dus mijn ex-partner.

Toen werd het 1999, ik had inmiddels een huis gekocht en deze werd in september opgeleverd. Ik meld me voor uitschrijven persoonlijk aan de balie bij de woningbouw vereniging Vestia. De dame achter de balie levert me een uitschrijf bewijs met handtekening. Ik schrijf vervolgens een brief en doe deze met de sleutels van de woning in de brievenbus bij haar ouders (waar ze toen was ingetrokken).

Na een week of twee wordt er van mijn girorekening de huur afgeschreven voor de huurwoning. Ik laat deze echter direct terugstorten omdat de woning immers was overgegaan naar mijn ex. Twee weken later ontvang ik dan een acceptgiro. Ik zend deze retour met een briefje waarin de gang van zaken uitleg. Na vier weken herinnering. Nog maar eens schrijven denk ik bij mezelf. Vele wijzigingen vinden plaats. Naamwijzigingen, adreswijzingen, eigenlijk alles wat je maar kunt bedenken behalve de acceptgiro naar de juiste persoon te zenden. Na weken zeulen heb ik er genoeg van en laat het voor wat het is. Tot in januari 2000 er een deurwaarder voor de deur staat. Hij heeft een rekening van ruim 10.000 gulden, omdat de woningbouw ook maar direct de woning had verbouwd. Ik schreef het bureau keurig een brief dat ze bij de verkeerde persoon waren. Maar op een of andere manier ging iedereen daaraan voorbij. Er volgde een rechtszaak. Daaruit bleek dat de woningbouw fout op fout had gestapeld en nu probeerde de fout te herstellen over huurder zijn rug. Uit de stukken bleek dat de mede-huurder (lees mijn ex) zich aan de balie had gemeld met de sleutels. De betreffende baliemedewerker heeft toen aangegeven dat ze de spullen die in het huis stonden gewoon mocht ophalen en de sleutels aan de balie kon inleveren. Zo geschiedde. Tot men er achter kwam dat de rechtmatige huurder dus nu zonder dat de woningbouw iets kon verhalen haar sleutels had laten inleveren. Foutje bedankt zullen we maar zeggen. Dus kwamen ze met een verzinsel op de proppen. De andere bewonder zou al eerder dan mij telefonisch hebben gemeld dat ze zich wilde uitschrijven. Jammer genoeg was dat wettelijk niet de juiste weg en kon er ook geen bewijs worden overlegt. De rechtbank maakte er ook korte meten mee. Dus zaak gewonnen. Niet echt onlogisch natuurlijk, want het bewijsmateriaal kwam maar van een kant. De mijne dus. Nadat de woningbouw vereniging zich tevergeefs had gewend tot mijn ex om de schade vergoed te krijgen ging met in hoger beroep. Je begrijpt dat ik deze met vertrouwen tegemoet zag. Omdat ik dacht dat rechtspraak onafhankelijk was. Maar dacht, want de hoge raad deed niets met bewijzen. Ze stelde ondanks alle bewijzen de woningbouw in het gelijk. Het rapport stopt dan ook bij het onderdeel gedaagde, want dat bewijs viel niet te weerleggen. Ik kon niet geloven dat dit serieus was bekeken en ik wilde cassatie aantekenen. Het bedrag van cassatie betrof echter ruim 9000 gulden. Bijna net zoveel als de kosten dus. Nadat ik met andere mensen hierover had gesproken, bleek dat de rechters in Nederland deze truc vaker uithalen. Gewone burgers krijgen gelijk bij de rechtbank, omdat ze dat ook hebben. Maar gezien het feit dat deze rechtbank een dubbele agenda heeft stelt men de burger in het hoger beroep in het ongelijk. Cassatie is immers bijna nooit haalbaar voor een gewone burger, dus is deze zaak mooi als een kaarslicht uitgegaan.

Om het af te leren nog enkele feitjes.

Men rijdt een boete op het deel wat traject controle heeft. Je vraagt het eikrapport op om te kunnen zien of dit wel een goede meting is. De officier laat je dan desgevraagd weten dat dit niet meer hoeft van de Hoge Raad. U begrijpt het wel he. Onafhankelijkheid is ver te zoeken in onze Nederlandse rechtspraak.

Ik kijk op mijn girorekening en moet constateren dat het CJIB een bedrag van 92 euro heeft afgeschreven. Ik laat het terugboeken, maar dat werkt niet. In deze dictatuur bepaald justitie dat ze boven de wet staan. Navraag leert dat alles mag en er geen bewijs meer hoeft te worden overlegt. Ze krijgen toch altijd gelijk.

Zo kan ik nog wel even doorgaan… maar voor nu is het dagboek wel gevuld.