© Hoe zou het zijn
Soms denk ik eraan.
En stiekem vraag ik me af.
Ik vraag me dingen af.
Ik denk er zo nu en dan wel eventjes aan.
Stiekem, zonder dat iemand om me heen er ook werkelijk iets vanaf weet.
Soms denk ik eraan, met heel mijn macht, met de vraag of het niet beter had kunnen worden.
Soms denk ik eens aan de dingen.
Aan hoe ze hadden kunnen zijn.
Of ze misschien beter hadden kunnen zijn.
Of misschien dat ze wel slechter zouden zijn geweest.
Soms vraag ik het me gewoon af..
Soms vraag ik me af hoe het zijn als ik je nooit had leren kennen.
Soms vraag ik me af hoe dat nou zou zijn geweest.
Zou het prettiger zijn geweest?
Of zou ik alleen maar een hoop dingen gemist hebben?
Tuurlijk, ik zou veel negatieve dingen bespaard zijn gebleven, maar ik zou ook erg veel positieve dingen bespaard zijn gebleven die ik absoluut niet zou willen missen.
Soms vraag ik me af hoe het zijn als ik je nooit zou hebben gezien.
Hoe het zou zijn als we elkaar niet hadden opgemerkt.
Zouden we elkaar dan nog hebben gekend?
Of zouden we gewoon elkaar straal voorbij zijn gelopen als een stel, dat we toen waren van elkaar?
Soms vraag ik me af hoe het allemaal zou zijn gelopen.
Ik vraag me af hoe het zou zijn als ik niet aan je kon denken op dit moment.
Ik vraag me af aan wie of wat ik dan zou hebben gedacht.
Nu.
Op dit moment.
Zou ik dan nog wel zijn wie ik nu ben?
Of zou ik dan gewoon een totaal ander persoon zijn.
Wie weet.
Als ik je nooit had ontmoet, dan had ik nooit mogen dromen over onze toekomst samen.
Over hoe die eruit zou zien.
Ziet hij er mooi uit?
En ook rooskleurig?
Zonder jou in mijn leven, dan had ik nooit kunnen dromen over een toekomst.
Ik had nooit kunnen dromen over een toekomst met jou.
Ik zou je moeten missen in mijn leven.
Ookal zou ik dan niet precies weten wat ik mis in mijn leven.
Misschien had ik in mijn achterhoofd gedacht: “Misschien was hij wel de ware.”
Maar ik zou er nooit meer achter kunnen komen, want je zou er niet meer zijn.
Dan zou ik alleen maar achterblijven met vragen waar het antwoord ervan nooit boven water zou komen.
Ik zou de hele tijd blijven afvragen of de ware wel echt bestaat.
Of het niet gewoon een sprookje is, of een of andere mythe die iemand lang geleden heeft verzonnen.
Ik zou denken dat ik alleen zou blijven en dat de ware er gewoon niet is voor mij.
Dat hij niet gemaakt is voor me en dat ik alleen zou zijn.
Ik zou dat blijven denken, en daarin blijven geloven.
Totdat ik jou weer tegenkom, misschien op school, of in de stad.
Misschien wel in een bar, weet jij veel.
Want de ware zul je altijd tegen het lijf blijven lopen.
Totdat je eindelijk samen bent, dan houd het pas op.
Het is het lot dat je samendrijft en nee, het is niet wat we noemen ‘toeval’.
De ware, ja, dat is jouw benaming voor mij.
De enige echte die voor mij nog telt in mijn leven.
De enige echte die in mij gelooft en ook de moeite neemt om in me geloven.
Jij bent degene die de moeite neemt om in mij te geloven.
Ja, jij bent echt de ware voor mij.
Ik ken je misschien dan al lang.
Qua gevoelens dan.
Diep van binnen waar alle gevoelens bij mijn hart zitten.
Daar ken ik je al jaren.
Daar ben je al zo ongelooflijk vaak binnengelopen in mijn dromen.
Terwijl ik sliep.
Toen sloop je stilletjes al naar binnen en veroverde je mijn hart.
Ookal ken ik je in werkelijkheid niet zo lang als dat het aanvoelt.
Toch ben jij de enige die voor mij telt.
In voor en tegenspoed.
Totdat de dood ons mag scheiden en ons weer mag herenigen in wat hierna zal komen.
Lieve schat tegen je zeggen, dat klinkt maar een beetje raar.
Dus doen zal ik het dan ook niet.
Voorlopig dan.
Voorlopig ben je gewoon nog ‘m’n vriend’.
En zo zullen de mensen die mij kennen jou dan ook kennen.
Voorlopig maar.
We zien wel wat de tijd ons gaat brengen, want 1 ding weet ik wel: wij zullen voor altijd bij elkaar zijn.
En stiekem vraag ik me af.
Ik vraag me dingen af.
Ik denk er zo nu en dan wel eventjes aan.
Stiekem, zonder dat iemand om me heen er ook werkelijk iets vanaf weet.
Soms denk ik eraan, met heel mijn macht, met de vraag of het niet beter had kunnen worden.
Soms denk ik eens aan de dingen.
Aan hoe ze hadden kunnen zijn.
Of ze misschien beter hadden kunnen zijn.
Of misschien dat ze wel slechter zouden zijn geweest.
Soms vraag ik het me gewoon af..
Soms vraag ik me af hoe het zijn als ik je nooit had leren kennen.
Soms vraag ik me af hoe dat nou zou zijn geweest.
Zou het prettiger zijn geweest?
Of zou ik alleen maar een hoop dingen gemist hebben?
Tuurlijk, ik zou veel negatieve dingen bespaard zijn gebleven, maar ik zou ook erg veel positieve dingen bespaard zijn gebleven die ik absoluut niet zou willen missen.
Soms vraag ik me af hoe het zijn als ik je nooit zou hebben gezien.
Hoe het zou zijn als we elkaar niet hadden opgemerkt.
Zouden we elkaar dan nog hebben gekend?
Of zouden we gewoon elkaar straal voorbij zijn gelopen als een stel, dat we toen waren van elkaar?
Soms vraag ik me af hoe het allemaal zou zijn gelopen.
Ik vraag me af hoe het zou zijn als ik niet aan je kon denken op dit moment.
Ik vraag me af aan wie of wat ik dan zou hebben gedacht.
Nu.
Op dit moment.
Zou ik dan nog wel zijn wie ik nu ben?
Of zou ik dan gewoon een totaal ander persoon zijn.
Wie weet.
Als ik je nooit had ontmoet, dan had ik nooit mogen dromen over onze toekomst samen.
Over hoe die eruit zou zien.
Ziet hij er mooi uit?
En ook rooskleurig?
Zonder jou in mijn leven, dan had ik nooit kunnen dromen over een toekomst.
Ik had nooit kunnen dromen over een toekomst met jou.
Ik zou je moeten missen in mijn leven.
Ookal zou ik dan niet precies weten wat ik mis in mijn leven.
Misschien had ik in mijn achterhoofd gedacht: “Misschien was hij wel de ware.”
Maar ik zou er nooit meer achter kunnen komen, want je zou er niet meer zijn.
Dan zou ik alleen maar achterblijven met vragen waar het antwoord ervan nooit boven water zou komen.
Ik zou de hele tijd blijven afvragen of de ware wel echt bestaat.
Of het niet gewoon een sprookje is, of een of andere mythe die iemand lang geleden heeft verzonnen.
Ik zou denken dat ik alleen zou blijven en dat de ware er gewoon niet is voor mij.
Dat hij niet gemaakt is voor me en dat ik alleen zou zijn.
Ik zou dat blijven denken, en daarin blijven geloven.
Totdat ik jou weer tegenkom, misschien op school, of in de stad.
Misschien wel in een bar, weet jij veel.
Want de ware zul je altijd tegen het lijf blijven lopen.
Totdat je eindelijk samen bent, dan houd het pas op.
Het is het lot dat je samendrijft en nee, het is niet wat we noemen ‘toeval’.
De ware, ja, dat is jouw benaming voor mij.
De enige echte die voor mij nog telt in mijn leven.
De enige echte die in mij gelooft en ook de moeite neemt om in me geloven.
Jij bent degene die de moeite neemt om in mij te geloven.
Ja, jij bent echt de ware voor mij.
Ik ken je misschien dan al lang.
Qua gevoelens dan.
Diep van binnen waar alle gevoelens bij mijn hart zitten.
Daar ken ik je al jaren.
Daar ben je al zo ongelooflijk vaak binnengelopen in mijn dromen.
Terwijl ik sliep.
Toen sloop je stilletjes al naar binnen en veroverde je mijn hart.
Ookal ken ik je in werkelijkheid niet zo lang als dat het aanvoelt.
Toch ben jij de enige die voor mij telt.
In voor en tegenspoed.
Totdat de dood ons mag scheiden en ons weer mag herenigen in wat hierna zal komen.
Lieve schat tegen je zeggen, dat klinkt maar een beetje raar.
Dus doen zal ik het dan ook niet.
Voorlopig dan.
Voorlopig ben je gewoon nog ‘m’n vriend’.
En zo zullen de mensen die mij kennen jou dan ook kennen.
Voorlopig maar.
We zien wel wat de tijd ons gaat brengen, want 1 ding weet ik wel: wij zullen voor altijd bij elkaar zijn.
14 sep 2010
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 14 sep 2010 © Hoe zou het zijn
- O 13 sep 2010 Ga maar weg