Hond uitlaten..zo ontspannend.

Ze zeggen weleens dat een huisdier bezitten zo ontspannend is.
En vooral honden kunnen een weldaad voor de mens zijn.
Immers, je komt aan een aardige portie lichaamsbeweging.
En het schijnt ook zo te zijn, dat het aaien van je dier ervoor zorgt dat de bloeddruk daalt.
Het zal allemaal best wel zo zijn hoor. Zolang je maar niet, zoals ik, de pech hebt te wonen in 'the American Bulldog en Rottweiler zone'.

Kleine omschrijving van een gemiddelde middagwandeling.
Ik loop met viervoetertje de trap af. D.w.z hij rent, ik sjok er achteraan.
Onderaan de trap, klem ik het bolletje wol stevig onder de arm.
Geconcentreerd luisteren of, de linker dan wel rechterbuurman niet toevallig ook plannen heeft om met Killerdogs uit wandelen te gaan.
Na een minuutje waag ik de sprong. Deur open. Links kijken. Rechts kijken.
De kust is veilig. Hond op de grond en GO!

Geen moment verslapt mijn aandacht. Ik zie/hoor/voel ELKE verdachte
beweging, geluid of geur. Mijn spieren zijn gespannen. Adrenaline gonst door de aderen. Ik ben klaar voor een gigantische jump bovenop Joris, wanneer dat nodig blijkt te zijn..Vraag is alleen wel of hij daar dan ongeschonden doorheen komt..

Zonder al teveel hindernissen bereik ik de duinen.
Voordat ik de riem losgooi, tuur ik eerst door de struiken heen.
Niemand te zien. Mooi!
Als een katapult rent hond weg. En ik kan even een normaal tempo aannemen. Relax..
Maar dan ; O wee..Er komt een mevrouw het pad op. En ja hoor..
Bulldog. Er ontsnapt mij even een zucht van opluchting, wanneer ik zie dat Jaws aan de riem zit. Gelukkig.
Mevrouw krijgt mijn viervoetertje in het oog, en WAT DOET ZE??
Ze laat vrolijk haar hond los..Natuurlijk, je ziet zo dat dit een perfect 'match' is om met elkaar te spelen. *Rolt met ogen*
''Joris..HIERRRRR,'' roep ik, bijna overspannen.
Hij kijkt me aan met een blik van :'' Wat nou?''
Maar draait zich toch maar om. Op de hielen gezeten door een hond met enorme kaken. Hij kwispelt, dat wel.
''Hij doet niks hoor,'' zegt het bazinnetje van de tegenpartij.
''Slechte ervaringen,'' zeg ik over mijn schouder.

Op een drafje richting huis. Hond heeft toch alles al gedaan.
En ik ben het al weer zat. Nee hè? Daar staat een stelletje mannen te praten, met een Rottweiler naast zich. Los..
Waarom denken mensen altijd dat hun hond te vertrouwen is?
Als je dan zonodig zo'n groot dier wilt, ga er dan tenminste nog verantwoord mee om..
Dan maar een extra rondje. Kom ik mooi langs de Gamma. Kan ik tegen de stress een Mars kopen. Pleister op de wonde.

Daarvoor moet ik langs een flat met een grasveldje.
Hond loopt er even doorheen. Snuffelt, verder niets.
''Mevrouw?''
''Ja?''
''Komt u hier vaker?''
''Nou, nooit eigenlijk.''
''Er zijn hier klachten gekomen van de bewoners. Over hondenpoep.''
Ook dat nog..de hondenpoepgestapo.
''Ja, zoals ik al zei, het kan niet van hem zijn, want ik wandel hier normaal nooit.''
''Mmm, dat kunt u zeggen natuurlijk.''
''Inderdaad, en het is waar ook.''
Nog pissiger loop ik door.
''Flapdrol.''

Ik keer maar om, heb opeens geen trek meer.
In overspannen toestand loop ik de straat in. Bijna veilig thuis.
Zijn het waandenkbeelden of hoor ik overal happende kaken en
en vervaarlijk gegrom?
We rennen het laatste stukje en natuurlijk krijg ik de deur niet meteen van slot. Als het uiteindelijk toch lukt, knal ik 'm achter me dicht en leun er uitgeput tegenaan. We hebben het weer overleeft.
En joepie straks mogen we nog een keer..

Hond en kat trek ik op schoot en ik begin ze als een maniak te aaien.
Want mijn bloeddruk moet bijna wel dodelijk hoog zijn.
Toch maar een geluk dat ik huisdieren heb dan hè?:-p
06 nov 2010 - bewerkt op 06 nov 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van kruidje
kruidje, vrouw, 56 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende